Ας αγιάσει το παιδί του γείτονα!

Είναι στιγμές που πραγματικά τρελαίνομαι με την πνευματική τρικυμία που επιβάλλει στο μυαλό η θρησκευτική παράδοση! Ας το πάρω όμως από την αρχή, αναγνώστη μου. Σε έριξα αμέσως στα βαθιά.

Πάμε λοιπόν στο μέσο σπίτι του Έλληνα. Σίγουρα, σε μια γωνιά θα βρούμε πεντέξι εικόνες, ένα πλούσιο καντηλάκι (ενίοτε αναμμένο), ένα μπουκαλάκι με αγιασμό (για λεπτομερείς οδηγίες κοιτάξτε εδώ) και τα συμπαρασυρούμενα βοηθήματα που θα απαλύνουν τις τύψεις από το μυαλό του Χριστιανού που δεν εκτελεί (όπως θα 'θελε) τα λατρευτικά του καθήκοντα.

Το άφθαρτο σκήνωμα του γέροντα Βησσαρίωνα

Ας αφήσουμε αυτό το σπίτι και πάμε σε ένα άλλο, του «Ελληνορθόδοξου», που το λέει και το χαίρεται. Εκεί θα βρούμε εκτός των ανωτέρω και τα παρακάτω: Βίους Αγίων, βιβλιάρια θαυμάτων (του Αγίου Νεκτάριου ή του Αγίου Ραφαήλ κατά προτίμηση), εικόνα του Παΐσιου και τα άπαντα του (με μαλακό εξώφυλλο για να είναι πρακτικά), κομποσχοίνια (τα οποία συσπώνται ακόμα από τις ευχές των μοναχών) κρεμασμένα στις εικόνες της Παναγίας, λαδάκι από τη Μονή του Αγίου Σουλπίκιου του Κατωνευροκοπιότη, αντίδωρο (που παραμένει μήνες αναλλοίωτο) από την «πανήγυρις» της Παναγίας Σουμελάς (της αυθεντικής), τιμιόξυλο και άλλα σχετικά και κάποια πιθανότατα μακάβρια, όπως η παραπάνω εικόνα.

Σε αυτό το περιβάλλον, στην ημερήσια διάταξη είναι η κατήχηση στα σοφά λόγια του Γέροντα™ (ένας είναι ο Γέροντας™), με συνεχές πιπίλισμα του μυαλού για τον χι Άγιο που άγιασε αφού μόνασε στο Μοναστήρι και πάλεψε με το Σατανά στα μαρμαρένια αλώνια, για την ψι Αγία που παράτησε τα εγκόσμια και έγινε «νύφη» του Ιησού και στο τέλος άγιασε και αυτή. Όλα τα παραπάνω διανθισμένα με τον καθημερινό, δοκιμασμένο εκφοβισμό της αιώνιας τιμωρίας που περιμένει κάθε «άσωτο υιό» που δεν μετανόησε.

Θα μου πεις: αυτά ξέρω αυτά εμπιστεύομαι! Θα σου πω τότε ότι: πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Μπορεί βέβαια να μη «φας» ποτέ την ουρά, αλλά αυτή θα υπάρχει εκεί. Περιμένει πάντα, πίσω από την αχλάδα. Ξαναεξηγούμαι το λοιπόν!

Όλοι λοιπόν αυτοί οι Ελληνορθόδοξοι, που θαυμάζουν το κάλλος και την «αγωνιστικότητα της πίστης» των Αγίων τους, όταν θα τα φέρει η ώρα και κάποιος από την οικογένεια τους μοιραία θα μονάσει, τότε διαρρηγνύοντες τα ιμάτια τους ουρλιάζουν για «κλοπή των τέκνων» τους και για «επίμονο προσηλυτισμό», που σκοπό έχει να καταστρέψει την οικογένεια τους στο όνομα ιταμών σκοπών. Να μια περίπτωση όπου μεγάλα οικονομικά συμφέροντα κρύβονται πίσω από την αρπαγή των τέκνων, με σκοπό όχι τη σωτηρία των ψυχών υμών και την πιθανή αγιοσύνη τους, αλλά την περιουσία του πατρός!

Οϊμέ! Θα ήθελα, αλλά δεν μπορώ να πέσω από τα σύννεφα, παρέα με τους γονείς, που ποτέ δεν πέρασε καν από το μυαλό τους, πως έκαναν την περιουσία τους τα άγια μοναστήρια! Μόλις όμως προσγειωθούν θα είμαι εκεί να στρίψω και άλλο το μαχαίρι, που μόνοι τους βάλαν στο τραπέζι: Τώρα σας ενοχλεί η απώλεια της περιουσίας μπροστά στην τιμή του να γίνει το τέκνο τους Άγιος; Πόσο τιμάται να γίνω Άγιος Στρατής ο Αγιαννιώτης; Δεν ξέρουν ότι ο «πρωταθλητισμός» θέλει ακριβούς προπονητές; Γιατί οι αθλητές της πίστης να είναι η εξαίρεσις;

Όταν λοιπόν πατέρα «ετοίμαζες» το χωράφι χρόνια, τι σε πειράζει τώρα που ήρθε η ώρα να σπαρθεί; Μάλλον δεν ήθελες να καρπίσει το χωράφι…

Όταν λοιπόν μάνα, παίνευες την Παναγιά στα μάτια των παιδιών σου, περισσότερο από οτιδήποτε, τώρα γιατί σε ενοχλεί που το παιδί της πάει να τη συναντήσει; Εσύ δεν ήσουν που έλεγες ότι είναι το στήριγμα και η υπερμάχος και η θεραπεία και και και και… Μάλλον δε τα πίστευες τελικά..

Όταν λοιπόν, έλεγες ότι ο θεός «μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών» τώρα τι σε ενοχλεί που το παιδί σου πάει μεθ’ αυτού; Τώρα που έγινες εσύ ο καθ’ ημών είναι δύσκολα;

Όταν έταζες το παιδί σου με ελαφριά την καρδιά στο Άγιο-και-γω-δε-ξέρω-ποιόν ήταν θα μου πεις μια αδυναμία της στιγμής! Όταν όμως κάθε χρόνο το πηγαινοέφερνες στο Μοναστήρι να φιλά καύκαλα και άλλα φαιδρά σύμβολα αμφιβόλου προέλευσης, για να ευχαριστήσει τον Άγιο, τότε δε σου πέρασε από το μυαλό μήπως τελικά το παιδί σου «αφιερωθεί» σε αυτόν;  Η συνεχόμενη εκτέλεση του τάματος ήταν και αυτή μια στιγμή αδυναμίας; Όταν άναβε τις «ίσα με το μπόι του» λαμπάδες δεν καμάρωνες; Τώρα τι σε ενοχλεί που ήρθε η στιγμή να κάνει το τάμα πράξη;

Οι νύφες

Όταν μιλούσες για τον γέροντα χι και έσταζε μέλι το στόμα σου, δεν ανησύχησες ποτέ μήπως έτσι θα κάνεις γέροντα και το παιδί σου;

Ξαφνικά τα Μοναστήρια γίνανε άντρα εκμεταλλευτών, ενώ μέχρι την ημέρα που «’χασες» το παιδί σου ήταν τα περιβόλια του Θεού και της Παναγιάς;

Εσύ γονιέ φταις! Εσύ έκανες το παιδί σου καλόγηρο και καλόγρια! Όπως έστρωσες έτσι θα κοιμηθείς! Ότι έσπειρες αυτό θα θερίσεις! Δεν έχεις κανένα δίκαιο με το μέρος σου να διαμαρτύρεσαι! Ούτε για το παιδί σου, ούτε για την περιουσία του! Μήπως σε ενοχλεί περισσότερο η απώλεια της περιουσίας από την απώλεια του παιδιού; Ή είναι ο συνδυασμός που σε σκοτώνει;

Καιρός είναι λοιπόν να σκεφτείς ότι όλες αυτές οι εικόνες που έχεις κρεμασμένες, απεικονίζουν και ένα παιδί που το έκλαψε η μάνα του κάποτε. Υπάρχει και η ανθρώπινη ιστορία πίσω από τα μεγάλα λόγια και τις ωραίες εκφράσεις των βίων! Όλοι αυτοί πρώτα ήταν άνθρωποι (λέμε τώρα, πολλοί από αυτούς ζήσαν μόνο στη ζωηρή φαντασία του συναξαριστή), παιδιά με γονείς, πολλοί από αυτούς μάλιστα ήταν οι ίδιοι γονείς, όταν παρατήσαν τα πάντα για τον θεό τους. Όταν λοιπόν τους φέρνεις «ελαφρά τη καρδία» ως πρότυπα κάποια στιγμή, να περιμένεις να τους μιμηθούν! Στο χωριό μου λένε, σοφά και αριστοφανικά: τα 'θελε ο κώλος σου; τα βρήκε η τρύπα σου!

Καλά θα ήταν να «αγιάζει» μόνο το παιδί του γείτονα, ώστε να συμπονάς μαζί με τους γονείς του, και να δακρύζεις όταν βλέπεις τη μάνα του να οδύρεται στις τηλεοράσεις, αλλά καμιά φορά τα φέρνει ο θεός σου και «αγιάζει» και το δικό σου παιδί. Στάσου λοιπόν στο λόγο σου, θαύμασε το και μη γκρινιάζεις! Εσύ το έκανες έτσι και μάλλον τώρα είναι αργά για να το αλλάξεις.

Άλλωστε και οι γείτονες έχουν ψυχή. Ήρθε η ώρα σου να προσφέρεις βήμα για τα υποκριτικά δάκρυα τους.