Απαιτούμε από τα φαινόμενα να «απατούν»

Μέρες τώρα, το ρολόι του σαλονιού, ήθελε νέα μπαταρία. Όταν τελικά μου τελείωσαν οι δικαιολογίες - και φορτίστηκαν και οι οκτώ μπαταρίες που δεν ήταν αναγκαίες «για αυτό» ή «για το άλλο» - ήρθε η ώρα να βάλω μια φορτισμένη μπαταρία.

Ο κατασκευαστής, για τους δικούς του λόγους, δεν έχει σταθεροποιημένο το ρολόι στη βάση του, αλλά αυτό μπαίνει-βγαίνει με σχετική άνεση. Ως εκ τούτου, το ρολόι βγήκε από τη θέση του και έτσι όταν τελικά το ξαναέβαλα στη θέση του, το έκανα άθελα μου με μια μικρή μετατόπιση του κάθετου άξονα «έξι-δώδεκα».

Μετά από ώρα η σύζυγος με ρώτησε έκπληκτη βλέποντας το ρολόι: πήγε κιόλας τόσο παρά τόσο;

Τότε συνειδητοποίησα ότι το ρολόι, έδειχνε την σωστή ώρα αλλά εφόσον μπήκε σε λάθος θέση (το δώδεκα ήταν στη θέση του δύο), το μάτι έβλεπε την «λανθασμένη ώρα».

Επιστρατεύτηκε τότε η κάμερα, βγήκε μια φωτογραφία - πιο τραβηγμένη είναι η αλήθεια - και να 'μαστε να σας αναλύω μετά από καιρό την άποψη μου επί της πραγματικότητας.

Δεν είναι λοιπόν στραβός ο γιαλός και δυστυχώς ούτε στραβά αρμενίζουμε. Αυτό που στην πραγματικότητα έχει γίνει είναι ότι έχουμε συνηθίσει! Έχουμε συνηθίσει να μασάνε άλλοι το φαγητό μας και να μας το δίνουν έτοιμο, αφαιρώντας έτσι το κριτικό μάτι που οφείλαμε να έχουμε.

Απαιτούμε από τα φαινόμενα να μας απατούν διότι έτσι γινόμαστε αυτόματα θύματα και όπως και να το κάνουμε μας αρέσει το δράμα... Είναι μέσα στην κοσμοθεωρία μας!

Ποτέ δε μας κέρδισε κάποιος· εμείς χάσαμε! Δεν είμαστε εμείς αφελείς· οι άλλοι είναι απατεώνες και για να έρθω και στο ρολόι, δεν φταίω εγώ που δεν βλέπω ότι το ρολόι έστω είναι στραβά, αλλά επιμένω ότι η ώρα είναι τρεις! Όταν δε μου υποδεικνύουν την πραγματικότητα τότε πάλι δε φταίω εγώ, αλλά αυτός που με ξεγέλασε. Δεν φταίω εγώ που δεν βλέπω σωστά, φταίνε αυτά που βλέπω που είναι σε λάθος θέση από ότι έχω συνηθίσει! Τρέλα!

Το γεγονός αυτό - καθόλου τυχαία - το έχουν αναγνωρίσει εδώ και δεκαετίες οι πολιτικοί μας  (και όχι μόνο) άρχοντες και φυσικά και το έχουν εκμεταλλευτεί άριστα και με μαεστρία.

Τρανό παράδειγμα, η νεοσύστατη κυβέρνηση Παπαδήμου - εθνικής σωτηρίας - εθνικής καταστροφής - εθνικής συνεννόησης - εθνικής υποχώρησης - διατήρησης μίζας, όπως θέλετε πείτε την.

Τι άλλαξε λοιπόν και ηρέμησε το πλήθος των εξοργισμένων ψηφοφόρων; έφυγε ο Γ. Α. Παπανδρέου. Και λοιπόν;

Άλλαξε η πολιτική;
Άλλαξαν οι πρωταγωνιστές;
Άλλαξαν οι όροι του παιχνιδιού;

Η απάντηση στα παραπάνω ρητορικά ερωτήματα είναι, ότι άλλαξε ο τρόπος που κοιτάμε το «ρολόι», και ενώ ακόμα δείχνει έντεκα παρά είκοσι εμείς το βλέπουμε τρεις!

Βέβαια όπως σοφά λέει ο λαός (όχι ο δικός μας, γιατί ο δικός μας όπως είναι γνωστό «μυαλό δε θα βάλει»): με ξεγέλασες μια φορά; κακό δικό σου. Με ξεγέλασες δεύτερη φορά; κακό δικό μου.

Είμαι 40 χρονών και έχω χάσει το λογαριασμό πόσες φορές με «ξεγέλασαν». Έχει χάσει πια την έννοια του το «ξεσηκωθείτε» (όχι το ψεύτικο του ΓΑΠ). Πλέον κυνικά απαντώ, ότι αφού δεν έχω τη θέληση να κάνω τίποτα, αυτά που μου αφαιρούν είναι μικρό αντάλλαγμα για να εφησυχάζω την επαναστατική μου συνείδηση.

Μας έχει σκιάσει η φοβέρα και μας πλάκωσε η σκλαβιά, που έλεγε και ο κος Σολωμός. Τα εκβιαστικά διλήμματα και η τρομοκρατία έχουν ποτίσει τα κόκκαλα μας. Η οικονομική σκλαβιά μας είναι χειρότερη από την πραγματική σκλαβιά, διότι δεν έχεις την επίγνωση της. Τουλάχιστον όταν είχες τον επιστάτη στο τσιφλίκι, ήξερες ποιος είναι ο «εχθρός» σου. Όταν είχες τον ρουφιάνο στην κατοχή, ήξερες από που να προσέχεις. Τώρα είμαστε σε ένα ιδιότυπο Matrix και στον ρόλο του Neo είναι αυτός που πριν από λίγα χρόνια κατέστρεφε συστηματικά την οικονομία μας. Αυτός που ήταν ο πρωτομάστορας των ψευδών στοιχείων τώρα έρχεται να μας πει την αλήθεια, ότι έλεγε ψέμματα πριν από 10 χρόνια!

Κρίμα που δεν ζήσαμε το σουρεαλιστικό να έχουμε πρωθυπουργό τον κο Πετσάλνικο! Ούτε ο Φελίνι δεν θα τολμούσε να σκεφτεί τέτοιο σενάριο!

Τώρα, έτσι όπως έχουμε συνηθίσει στην απατηλή μας πραγματικότητα, έχεις κάνει τον εαυτό σου εχθρό, διότι: «μαζί τους τα 'φαγες» και «εσύ τους ψήφισες» και «εσύ τακτοποιήθηκες» και «εσύ φοροδιαφεύγεις».

Παλεύοντας λοιπόν μόνοι μας, χάσαμε την κριτική ικανότητα (παραμένει βέβαια το ερώτημα αν την είχαμε ποτέ) να ξεχωρίζουμε την πραγματικότητα και αφεθήκαμε να μας απατούν (όχι μόνο) τα φαινόμενα.

Προτιμούμε να βλέπουμε τον σωτήρα στο ίδιο πρόσωπο που μας κατέστρεψε στο παρελθόν!

Ζητωκραυγάζουμε για την λύση, που αν και πολλάκις στο παρελθόν είχε καταστροφικές συνέπειες, τώρα με ένα μαγικό τρόπο θα είναι αποτελεσματική. Και ενώ όλα δείχνουν ότι και πάλι θα είναι καταστροφική (αν βάλεις στην κατσαρόλα πατάτες, αυτές δεν πρόκειται να γίνουν μακαρόνια· πατάτες θα φας), εμείς συνεχίζουμε απτόητοι τον δρόμο μας προς τον γκρεμό.

Δυστυχώς όσο τα παθήματα δεν μας γίνονται μάθημα, τα παθήματα δεν θα έχουν τέλος. Όσο βλέπουμε το που πέσαμε και όχι που σκοντάψαμε δεν θα υπάρξει γιατρειά. Και επειδή ως λαός ποτέ δε κάνουμε κάτι λάθος, αλλά όλο και κάποιος μας κοροϊδεύει, πάντα θα βλέπουμε στα ρολόγια μας την ώρα που θέλουμε.

Πάντα θα απαιτούμε να μας κοροϊδεύουν, αρκεί να μας αφήνουν χώρο για λίγη ελπίδα και να μας πετάνε λίγα ψίχουλα ώστε να διατηρούμαστε ζωντανοί.