Περί Θρησκείας, Κεφάλαιο 2

συνέχεια από το άρθρο

Η ιστορία της θρησκείας, όπως την ονειρεύτηκα έφηβος, συνεχίζεται. ..

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Η επιστήμη όμως προχώρησε πολύ από την πρώτη εκείνη εποχή της εμφάνισης των πρώτων θρησκειών. Έτσι οι ιδρυτές - που όπως είναι γνωστό βρίσκονται πάντα μπρος από την εποχή τους - κατάλαβαν ότι οι παλιοί θεοί άρχισαν να ξεθωριάζουν. Όμως, γιατί γινόταν αυτό; Οι ιδρυτές έκαναν φιλότιμες προσπάθειες για να μπορούν να κοιμίζουν τους πιστούς τους, μα η επιστήμη προχώραγε κι αναπόφευκτα τους έδειχνε τα κενά των θεών και τις ελλείψεις τους, με αποτέλεσμα την αφύπνιση - διαμαρτυρία των πιστών. Μαζεύτηκαν το λοιπόν ξανά οι ιδρυτές και αναρωτήθηκαν από που θα ζουν τώρα, που άρχισε η εποχή της αμφισβήτησης.

«Συνάδελφοι, αν εγκαταλείψουμε τους θεούς μας θα πεθάνουμε της πείνας», είπε ο παλιότερος ιδρυτής. «Γι' αυτό σκέφτηκα ένα τρόπο για να φάμε λίγο ακόμα ψωμάκι¹ στο όνομα της πίστης.
Έτσι λοιπόν σας ρωτώ: γιατί βρίσκουν τους θεούς ξεθωριασμένους και άχρηστους;
Γιατί δεν τους πιστεύουν πλέον με το αρχικό πάθος; »

Λυπημένο Όνειρο

Μια φορά και ένα καιρό, ήμουν ρομαντικός, γιατί ήμουν νεότερος.

Θυμάμαι, που όλα είχαν το συμβολισμό τους, όλα σήμαιναν και κάτι άλλο, συνήθως καλό.

Ήταν τότε που έκανα τα πρώτα ερωτικά μου βήματα. Ήταν τότε, που σκόνταψα και πληγώθηκα. Ήταν τότε που δάκρυσα και μάτωσα, βαθιά μέσα μου. Ήταν εκείνες οι πρώτες πληγές που άφησαν τις ουλές εκείνες που σε συντροφεύουν μια ζωή. Οι ουλές, που σε προειδοποιούν όταν αλλάζει ο καιρός, όταν συννεφιάσουν οι σχέσεις...

Αυτή τη φορά ο μετεφηβικός εαυτός μου, ο νεαρός άνδρας, είναι αυτός που γράφει το παρακάτω κείμενο, πίσω στις αρχές του 1990... Το κείμενο, συνοδεύεται και από αντίστοιχη μουσική σύνθεση. Κάποια άλλη φορά όμως.

Στο μεταξύ, το Λυπημένο Όνειρο μου...

Ας αρχίσουμε

Το πρώτο άρθρο, είναι απότιση τιμής στον έφηβο εαυτό μου. Τότε που αμφισβητούσα τα πάντα, με τη σιγουριά ότι ήξερα τα πάντα. Τότε που οι σκέψεις ξεχείλιζαν από το στυλό, και ορμούσαν στις λευκές κόλες χαρτιού. Την ωραία εποχή που αυτά που ήθελες να πεις, τα έβγαζες από μέσα σου, για να ανακουφιστείς.

Κάθε ένα από αυτά τα γραπτά, μνημεία της αγωνίας του παιδιού, που μεταμορφώνεται σε ενήλικα, ήταν σαν μια εξαγωγή χαλασμένου δοντιού. Με πονούσαν όσο ήταν μέσα μου! Με πόνεσαν όταν βγήκαν! Και όταν μεγάλωσα, αναγκάστηκα να βάλω γέφυρα, για να κρύψω το κενό τους.

Τέλος πάντων! Αν και τα πολλά λόγια, δεν είναι πάντα  φτώχεια, θα συγκρατήσω τη φλυαρία μου.

Η πρώτη λοιπόν εξαγωγή που έκανα, ήταν στο τρομακτικό πρόβλημα της θρησκείας. Ήταν θυμάμαι, καλοκαίρι του 1989, όταν δε μπόρεσα να τα κρατήσω άλλο μέσα μου, και τα έφτυσα πάνω σε μια κόλα χαρτιού. Ώρες - ώρες πιάνω τα χαρτιά αυτά στα χέρια μου και νιώθω ακόμα την ορμή του έφηβου! Βλέπω το σκάψιμο του στυλού, πάνω στο χαρτί. Νιώθω την αγωνία του. Και πάλι, δε σηκώνομαι από το καναπέ μου... Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν...

(Το κείμενο έχει ελάχιστες τροποποιήσεις από το πρωτότυπο, κυρίως συντακτικές. Επίσης αφαιρέθηκαν-προστέθηκαν λεπτομέρειες για να βοηθήσουν στη ροή της αφήγησης. Το κείμενο στην κανονική του μορφή έχει «ξανασηκωθεί, πολλά χρόνια πριν, σε άλλες μου προσπάθειες να διατηρήσω μια προσωπική σελίδα.)

Περί θρησκείας