Το πρώτο άρθρο, είναι απότιση τιμής στον έφηβο εαυτό μου. Τότε που αμφισβητούσα τα πάντα, με τη σιγουριά ότι ήξερα τα πάντα. Τότε που οι σκέψεις ξεχείλιζαν από το στυλό, και ορμούσαν στις λευκές κόλες χαρτιού. Την ωραία εποχή που αυτά που ήθελες να πεις, τα έβγαζες από μέσα σου, για να ανακουφιστείς.
Κάθε ένα από αυτά τα γραπτά, μνημεία της αγωνίας του παιδιού, που μεταμορφώνεται σε ενήλικα, ήταν σαν μια εξαγωγή χαλασμένου δοντιού. Με πονούσαν όσο ήταν μέσα μου! Με πόνεσαν όταν βγήκαν! Και όταν μεγάλωσα, αναγκάστηκα να βάλω γέφυρα, για να κρύψω το κενό τους.
Τέλος πάντων! Αν και τα πολλά λόγια, δεν είναι πάντα φτώχεια, θα συγκρατήσω τη φλυαρία μου.
Η πρώτη λοιπόν εξαγωγή που έκανα, ήταν στο τρομακτικό πρόβλημα της θρησκείας. Ήταν θυμάμαι, καλοκαίρι του 1989, όταν δε μπόρεσα να τα κρατήσω άλλο μέσα μου, και τα έφτυσα πάνω σε μια κόλα χαρτιού. Ώρες - ώρες πιάνω τα χαρτιά αυτά στα χέρια μου και νιώθω ακόμα την ορμή του έφηβου! Βλέπω το σκάψιμο του στυλού, πάνω στο χαρτί. Νιώθω την αγωνία του. Και πάλι, δε σηκώνομαι από το καναπέ μου... Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν...
(Το κείμενο έχει ελάχιστες τροποποιήσεις από το πρωτότυπο, κυρίως συντακτικές. Επίσης αφαιρέθηκαν-προστέθηκαν λεπτομέρειες για να βοηθήσουν στη ροή της αφήγησης. Το κείμενο στην κανονική του μορφή έχει «ξανασηκωθεί, πολλά χρόνια πριν, σε άλλες μου προσπάθειες να διατηρήσω μια προσωπική σελίδα.)
Ο άνθρωπος από την πρώιμη του ακόμα παρουσία στη γη, έδειξε τα συμπτώματα που δείχνουν και τα ζώα, που όπως είναι γνωστό βασίζονται στα ένστικτα τους. Μ' άλλα λόγια ο άνθρωπος ήταν εφοδιασμένος με ένστικτα, όπως λόγου χάρη, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που στα Ελληνικά σημαίνει «φάτους για να μη σε φάνε», το ένστικτο της ύπαρξης, η αλλιώς την περιβόητη συνείδηση του, που όπως είναι γνωστό τις περισσότερες φορές είναι πολύ «ελαστική», το ένστικτο της κοινωνικότητας και πάει λέγοντας.
Θα ασχοληθούμε μ' ένα ένστικτο όχι πολύ γνωστό, αλλά πολύ βασικό. Αυτό το ένστικτο λοιπόν, υπαγόρευε στον άνθρωπο, ή καλύτερα, του δημιουργούσε την ανάγκη, να δίνει σε κάποιον αναφορά. Αλλά επειδή για τον καιρό που μιλάμε, η διαφορά ανθρώπου - ζώου, ήταν ουσιαστικά μόνο μορφολογική, ο άνθρωπος το έβρισκε ανθρώπινο, να μην δίνει αναφορά σ' άλλους ομοίους του ,διότι το θεωρούσε βλακεία, αλλά να δίνει λογαριασμό στα υπέρ ανθρώπινα.
Ας πάμε λοιπόν σε μια τυπική ομάδα πρωτογόνων για να δούμε και από κοντά την ζωή τους.
Υπήρχαν λοιπόν αρκετοί άνδρες και αρκετές γυναίκες, για την ακρίβεια αρκετές γυναίκες για κάθε άνδρα, που στο σύνολο τους, ήταν και αυτοί αρκετοί. Ως είναι γνωστό, οι άνδρες ζούσαν για να ζουν τις γυναίκες των.
Αμολιόντουσαν, το λοιπόν, καθημερινώς στα δάση και κυνηγούσαν ζώα, για να φάνε αυτοί και να ταΐσουν αυτές, να ντυθούν αυτοί και φυσικά να ντύσουν και αυτές. Όπως είναι φυσικό, ατυχήματα συνέβαιναν και έτσι οι κυνηγοί, που και που σκοτώνονταν και μειωνόντουσαν. Αλλά παρά τα ατυχήματα, ήταν ορισμένοι που ξεχώριζαν για την ταχύτητα, την ευστοχία, αλλά - κακά τα ψέματα - την τύχη τους και γιατί όχι, την εξυπνάδα τους .
Όντως λοιπόν ορισμένοι κυνηγοί, που εξαιτίας των ειδικών ικανοτήτων που διέθεταν ήταν πιο μπροστά από την εποχή τους, ξεχώρισαν και συγκεντρώθηκαν για να συζητήσουν σχετικά με τον τρόπο ζωής των. Ο πιο καλός κυνηγός λοιπόν σηκώθηκε και λάλησε *:
«Φίλοι κυνηγοί! Η ζωή που ζούμε είναι γεμάτη κίνδυνο και αν και διαθέτουμε κάποια παραπάνω προσόντα, νομίζω ότι είναι κοινά αποδεκτό ότι κάποια στιγμή, κάποιο τρελαμένο ζώο θα μας κάνει την ζημιά. Έρχομαι τώρα στο θέμα για το οποίο σας συγκέντρωσα».Έριξε μια ματιά τριγύρω, έδειξε ένα βράχο και συνέχισε:
«Kοιτάξτε αυτόν τον βράχο, ρε. Δεν καταλαβαίνει τίποτα από τις φοβέρες μας».
Οι υπόλοιποι τον λοξοκοίταξαν και άρχισαν να φοβερίζουν τον βράχο, να του πετάνε πέτρες, ξύλα, να τον φτύνουν και άλλα παρόμοια και φοβερά. Όμως επειδή δεν ήξεραν τη φύση του «Θεωρήματος διατήρησης της ορμής1» δεν μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί οι πέτρες γυρνούσαν πίσω από το βράχο, ενώ όταν πετάς την πέτρα στον διπλανό σου, αυτή δεν γυρνά. Άρχισαν να πιστεύουν ότι τελικά ο βράχος δεν φοβάται τίποτα πράγματι. Πετάγεται όμως ένας ξύπνιος και λέει:
«Αυτός ο βράχος λογικό είναι να μη φοβάται τα πετραδάκια και τα ξύλα που του πετάτε, ρε κορόιδα ! Για να δούμε όμως τι θα κάνει όταν του βάλουμε φωτιά;»
Παγωνιά στο ακροατήριο. Ο αρχικυνηγός άρχισε να αμφισβητεί τον βράχο, όπως και όλοι οι λοιποί και απορούσε πως του ξέφυγε κάτι τόσο απλό. Γνωστό ήταν άλλωστε ότι η φωτιά ήταν ο φόβος και ο τρόμος των πάντων. Έμεινε λοιπόν σαν χάνος και κοίταζε με όλους τους άλλους τον Ξύπνιο της ομήγυρης να παίρνει ένα δαδί και να το κρατά πάνω στον βράχο. Αμέσως όλοι άρπαξαν από ένα δαδί για να εκδικηθούν τον βράχο που τόλμησε να τα βάλει μαζί τους.
Ο βράχος όμως τίποτα, γιατί και να καιγόταν, τουλάχιστον δεν το έδειχνε. Αφού τα δαδιά έσβησαν και ο βράχος δεν διαμαρτυρήθηκε, να κάποιος που σκοντάφτει και κάνει να ακουμπήσει στο βράχο για να κρατηθεί.
Όμως συμφορά, ο βράχος τον έκαψε και ο άτυχος κυνηγός άρχισε να ουρλιάζει.
Ο ατυχής νέος το λοιπόν, το φύσαγε και δεν κρύωνε και ο αρχικηνυγός βρήκε την ευκαιρία που έψαχνε για να επανορθώσει την ζημιά.
«Είδατε ρε, Τον θυμώσατε και άρχισε να σας καίει για να τιμωρήσει την βλαστήμια σας!»
Οι υπόλοιποι στο μεταξύ είχαν «βρέξει» τρεις γούνες2 από την τρομάρα τους, φοβήθηκαν, και αναγνώρισαν την δύναμη του βράχου.
Από αυτή την ιστορική στιγμή και μετέπειτα ο βράχος ήταν ο τοπικός θεός της κοινότητας και ο αρχικυνηγός ιδρυτής θρησκείας του θεού Βράχου.
Την ίδια, πάνω-κάτω ώρα, στις γειτονικές κοινότητες, παιζόταν η ίδια σκηνή, μόνο που τον ρόλο του βράχου τον είχε είτε το φεγγάρι, είτε ο ήλιος, είτε ο ποταμός, είτε το χώμα ή οτιδήποτε άλλο έβαζε ο νους των τότε «ξύπνιων» ανθρώπων.
Από τότε λοιπόν, κάθε μέρα - ή νύχτα, αναλόγως του θεού - οι κοινότητες συγκεντρωνόντουσαν μπρος στο θεό τους έκαστη, του έλεγε τα προβλήματα της, μέσω των ιερέων των - οι αρχιξύπνιοι που λέγαμε - οι «θεοί» αδιαφορούσαν και όλοι ήταν ευχαριστημένοι.
Κάποια στιγμή ο ιδρυτής, σκέφτηκε το εξής απλό : «αφού οι δικοί μου το έφαγαν το παραμύθι γιατί να μην το φάνε και οι γείτονες και έτσι εγώ να τρώω τζάμπα όχι μόνο από τα δικά μου κορόιδα (πιστούς) αλλά και από τα γειτονικά;»
Έτσι σοφά τα σκέφτηκε και ο θεός τον επισκέφτηκε το βράδυ με όραμα, στο οποίο του εξηγούσε πως θα προσηλύτιζε τους γείτονες. Διότι υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα στη μέση : κάποιος ξύπνιος γείτονας είχε εισαγάγει τη λατρεία του νερού και εκμεταλλευόταν το θρησκευτικό δυναμικό. Εξαιτίας αυτού του μικρού προβλήματος ο ιδρυτής χρεώνεται με την εφεύρεση της πρώτης «θρησκευτικής» πλάνης. Σε μια λοιπόν λατρευτική συγκέντρωση της πρώτης «πιστής» κοινωνίας ο αρχικυνηγός - που ήταν ο επίσημος απεσταλμένος του Βράχου στη ταπεινή γη - πήρε το λόγο και ανακοίνωσε τι του πρόσταξε ο Βράχος να πράξει:
«Εγώ τον κόσμο τον δημιούργησα για όλους και είναι πράγματι κρίμα οι συνάνθρωποι σας, στη γειτονιά σας, να πλανούνται και να πιστεύουν στο νερό. Για αυτό κρίνω σκόπιμο να στείλεις μια αποστολή, για να τους δείξει το σωστό δρόμο, που φυσικά δεν είναι άλλος από το δρόμο του Βράχου. Λυπηθείτε τους! και λυτρώστε τους απ' τα σκοτάδια τους ! Αυτά λοιπόν μου είπε χτες το βράδυ ο Βράχος», είπε ο ιδρυτής, και για να τονίσει περισσότερο τα λόγια του έδειξε και το παράδειγμα: «Εδώ, υπάρχει μια κούπα με νερό. Ορίστε. Την πετάω στο βράχο. Τι έκανε το νερό στο βράχο; Τίποτα αδελφοί! Ο Βράχος είναι ο μοναδικός και ο πανίσχυρος θεός μας και πρέπει να τους το δείξουμε ! !»
Οι άλλοι λοιπόν τον πίστεψαν και πρωί-πρωί έστειλαν μια αποστολή στους γείτονες τους, για να τους ανοίξουν τα μάτια στην αλήθεια.
Όμως η αποστολή γύρισε πίσω με τα μάτια κλειστά και πρησμένα απ' το ξύλο ! ! ! !
Η υποδοχή που τους επιφυλάχτηκε, ήταν τόσο θερμή που τους «έκαψε» . Οι άλλοι έγιναν τούρκοι³, και τους σάπισαν στις φάπες.
Άκου να 'ρθουν μες το σπίτι τους και να βρίσουν το θεό τους . . . Ο θεός είναι ένας και μοναδικός ,το Νερό και όλοι οι άλλοι είναι μια τρύπα στο νερό . . .
Μόλις το λοιπόν, ο ιδρυτής, είδε την αποστολή του στα χάλια που ήταν, κάλεσε σύναξη μπρος το Βράχο:
«Πιστοί μου. Η οργή του Βράχου είναι απερίγραπτη. Θάνατος στους άπιστους, που βεβήλωσαν τους απόστολους του κηρύγματος Του», φώναξε πλημμυρισμένος από ιερή οργή.
«Θάνατος», φώναξε εν χορώ και το πλήθος.
Και έτσι, άρχισε ο πρώτος και όχι ο έσχατος, Ιερός πόλεμος.
Κάποια στιγμή ο πρώτος Ιερός πόλεμος τελείωσε και άρχισε ο απολογισμός. Ο νικητής είχε καινούργια εδάφη, καινούργιους πιστούς. Άρα, ο ιδρυτής είχε πιο πολλά κορόιδα για να φέρνουν τα ψητά στο θεό του, διότι όπως είπε κιόλας στον επινίκιο του:«Ο Βράχος επιτρέπει στους άλλους να κάνουν ένα λάθος, άνθρωποι είμαστε βρε αδερφέ μου, λάθη κάνουμε. Άλλωστε αυτό ξεχωρίζει τους ανθρώπους από το Θεό. Το λάθος. Ο άνθρωπος είναι γεννημένος για να τα κάνει όλα λάθος, και να έρχεται ο Θεός, μέσω των ανθρώπων στη γη, για να τα διορθώνει. Όμως τα λάθη πληρώνονται και άρα, οι ηττημένοι πρέπει να αποτίσουν φόρο τιμής και αναγνώρισης προς το Θεό μας, τρεις κουφάλες σπόρους και οι νικητές για να τον ευχαριστήσουν, άλλες δύο κουφάλες σπόρους !».
Έτσι πρωί - πρωί, νικητές και ηττημένοι πήγαιναν τα δώρα στο Βράχο και την άλλη μέρα τα δώρα τα είχε ο Βράχος πάρει ως εκ θαύματος4, και αυτοί τον ευγνωμονούσαν.
Όπως έχει ειπωθεί οι ιδρυτές που ήταν πάντα εμπρός από την εποχή τους - από άποψη εξυπνάδας - μπορούσαν άνετα να κοροϊδεύουν τα κορόιδα και να τα ξεζουμίζουν.
Έτσι μαζεύονταν όταν είχαν «στενωσιές» και έλεγαν:
«Ρε παιδιά, οι σπόροι και οι άλλες προσφορές τελειώνουν. Δεν κάνουμε κανένα πόλεμο κατά τον κάμπο στους αλλόθρησκους, για να φάμε τίποτα;»
Έτσι και γινόταν, διότι το ίδιο βράδυ ο Θεός τους «μιλούσε» για τους σκοταδιστές, τους αμαρτωλούς του κάμπου και αυτοί το πρωί τα έλεγαν στα κορόιδα5, που θα σκοτωνόντουσαν για το Θεό τους, μια και ο στόχος τους ήταν ιερός : να γεμίσουν τις τσέπες6 των ιδρυτών.
Οι πρώτες αυτές θρησκείες θα γινόταν γνωστότερες στο μέλλον με τον επιστημονικό όρο «επιχείρηση πρωτόγονη θρησκεία».
ΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ-ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
* Ζητώντας συγνώμη από τους τυπολάτρες που θα ζητήσουν το πρωτότυπο κείμενο, θα παρατίθεται μια μεταφορά της ομιλίας των πρωτογόνων στα Ελληνικά.
1 Παραπομπή από τη Μηχανική. Πασίγνωστο θεώρημα που στη προκειμένη περίπτωση εξηγεί το λόγο για τον οποίο οι πέτρες επιστρέφουν. Πιο γνωστή εφαρμογή έχει το εν λόγω θεώρημα στη σύγχρονη εποχή στα τρακαρίσματα - εξηγεί τους τραυματισμούς.
2 Οι γούνες που αναφέρονται είναι τα σημερινά σώβρακα μιας και που για την εποχή που μιλάμε η υφαντουργία ήταν άγνωστη.
3 Τρόπος του λέγειν, μια και δεν υπήρχαν ακόμη τούρκοι. Μεταφορικά σημαίνει ότι ταραχτήκανε σφόδρα ή αλλιώς εκνευρίστηκαν, γίνανε έξω φρενών.
4 Εξήγηση θαύματος : ο ιδρυτής έπαιρνε το βράδυ μαζί με τα τσιράκια του (ιερείς) τα δώρα.
5 Συνώνυμη με τη λέξη πιστός, στο κείμενο.
6 Σαν τσέπες νοούνται οι αποθήκες - δροσερές σπηλιές που παίζουν το ρόλο του σύγχρονου ψυγείου συντήρησης
Κάθε ένα από αυτά τα γραπτά, μνημεία της αγωνίας του παιδιού, που μεταμορφώνεται σε ενήλικα, ήταν σαν μια εξαγωγή χαλασμένου δοντιού. Με πονούσαν όσο ήταν μέσα μου! Με πόνεσαν όταν βγήκαν! Και όταν μεγάλωσα, αναγκάστηκα να βάλω γέφυρα, για να κρύψω το κενό τους.
Τέλος πάντων! Αν και τα πολλά λόγια, δεν είναι πάντα φτώχεια, θα συγκρατήσω τη φλυαρία μου.
Η πρώτη λοιπόν εξαγωγή που έκανα, ήταν στο τρομακτικό πρόβλημα της θρησκείας. Ήταν θυμάμαι, καλοκαίρι του 1989, όταν δε μπόρεσα να τα κρατήσω άλλο μέσα μου, και τα έφτυσα πάνω σε μια κόλα χαρτιού. Ώρες - ώρες πιάνω τα χαρτιά αυτά στα χέρια μου και νιώθω ακόμα την ορμή του έφηβου! Βλέπω το σκάψιμο του στυλού, πάνω στο χαρτί. Νιώθω την αγωνία του. Και πάλι, δε σηκώνομαι από το καναπέ μου... Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν...
(Το κείμενο έχει ελάχιστες τροποποιήσεις από το πρωτότυπο, κυρίως συντακτικές. Επίσης αφαιρέθηκαν-προστέθηκαν λεπτομέρειες για να βοηθήσουν στη ροή της αφήγησης. Το κείμενο στην κανονική του μορφή έχει «ξανασηκωθεί, πολλά χρόνια πριν, σε άλλες μου προσπάθειες να διατηρήσω μια προσωπική σελίδα.)
Περί θρησκείας
Κεφάλαιο 1
Ο άνθρωπος από την πρώιμη του ακόμα παρουσία στη γη, έδειξε τα συμπτώματα που δείχνουν και τα ζώα, που όπως είναι γνωστό βασίζονται στα ένστικτα τους. Μ' άλλα λόγια ο άνθρωπος ήταν εφοδιασμένος με ένστικτα, όπως λόγου χάρη, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που στα Ελληνικά σημαίνει «φάτους για να μη σε φάνε», το ένστικτο της ύπαρξης, η αλλιώς την περιβόητη συνείδηση του, που όπως είναι γνωστό τις περισσότερες φορές είναι πολύ «ελαστική», το ένστικτο της κοινωνικότητας και πάει λέγοντας.
Θα ασχοληθούμε μ' ένα ένστικτο όχι πολύ γνωστό, αλλά πολύ βασικό. Αυτό το ένστικτο λοιπόν, υπαγόρευε στον άνθρωπο, ή καλύτερα, του δημιουργούσε την ανάγκη, να δίνει σε κάποιον αναφορά. Αλλά επειδή για τον καιρό που μιλάμε, η διαφορά ανθρώπου - ζώου, ήταν ουσιαστικά μόνο μορφολογική, ο άνθρωπος το έβρισκε ανθρώπινο, να μην δίνει αναφορά σ' άλλους ομοίους του ,διότι το θεωρούσε βλακεία, αλλά να δίνει λογαριασμό στα υπέρ ανθρώπινα.
Ας πάμε λοιπόν σε μια τυπική ομάδα πρωτογόνων για να δούμε και από κοντά την ζωή τους.
Υπήρχαν λοιπόν αρκετοί άνδρες και αρκετές γυναίκες, για την ακρίβεια αρκετές γυναίκες για κάθε άνδρα, που στο σύνολο τους, ήταν και αυτοί αρκετοί. Ως είναι γνωστό, οι άνδρες ζούσαν για να ζουν τις γυναίκες των.
Αμολιόντουσαν, το λοιπόν, καθημερινώς στα δάση και κυνηγούσαν ζώα, για να φάνε αυτοί και να ταΐσουν αυτές, να ντυθούν αυτοί και φυσικά να ντύσουν και αυτές. Όπως είναι φυσικό, ατυχήματα συνέβαιναν και έτσι οι κυνηγοί, που και που σκοτώνονταν και μειωνόντουσαν. Αλλά παρά τα ατυχήματα, ήταν ορισμένοι που ξεχώριζαν για την ταχύτητα, την ευστοχία, αλλά - κακά τα ψέματα - την τύχη τους και γιατί όχι, την εξυπνάδα τους .
Όντως λοιπόν ορισμένοι κυνηγοί, που εξαιτίας των ειδικών ικανοτήτων που διέθεταν ήταν πιο μπροστά από την εποχή τους, ξεχώρισαν και συγκεντρώθηκαν για να συζητήσουν σχετικά με τον τρόπο ζωής των. Ο πιο καλός κυνηγός λοιπόν σηκώθηκε και λάλησε *:
«Φίλοι κυνηγοί! Η ζωή που ζούμε είναι γεμάτη κίνδυνο και αν και διαθέτουμε κάποια παραπάνω προσόντα, νομίζω ότι είναι κοινά αποδεκτό ότι κάποια στιγμή, κάποιο τρελαμένο ζώο θα μας κάνει την ζημιά. Έρχομαι τώρα στο θέμα για το οποίο σας συγκέντρωσα».Έριξε μια ματιά τριγύρω, έδειξε ένα βράχο και συνέχισε:
«Kοιτάξτε αυτόν τον βράχο, ρε. Δεν καταλαβαίνει τίποτα από τις φοβέρες μας».
Οι υπόλοιποι τον λοξοκοίταξαν και άρχισαν να φοβερίζουν τον βράχο, να του πετάνε πέτρες, ξύλα, να τον φτύνουν και άλλα παρόμοια και φοβερά. Όμως επειδή δεν ήξεραν τη φύση του «Θεωρήματος διατήρησης της ορμής1» δεν μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί οι πέτρες γυρνούσαν πίσω από το βράχο, ενώ όταν πετάς την πέτρα στον διπλανό σου, αυτή δεν γυρνά. Άρχισαν να πιστεύουν ότι τελικά ο βράχος δεν φοβάται τίποτα πράγματι. Πετάγεται όμως ένας ξύπνιος και λέει:
«Αυτός ο βράχος λογικό είναι να μη φοβάται τα πετραδάκια και τα ξύλα που του πετάτε, ρε κορόιδα ! Για να δούμε όμως τι θα κάνει όταν του βάλουμε φωτιά;»
Παγωνιά στο ακροατήριο. Ο αρχικυνηγός άρχισε να αμφισβητεί τον βράχο, όπως και όλοι οι λοιποί και απορούσε πως του ξέφυγε κάτι τόσο απλό. Γνωστό ήταν άλλωστε ότι η φωτιά ήταν ο φόβος και ο τρόμος των πάντων. Έμεινε λοιπόν σαν χάνος και κοίταζε με όλους τους άλλους τον Ξύπνιο της ομήγυρης να παίρνει ένα δαδί και να το κρατά πάνω στον βράχο. Αμέσως όλοι άρπαξαν από ένα δαδί για να εκδικηθούν τον βράχο που τόλμησε να τα βάλει μαζί τους.
Ο βράχος όμως τίποτα, γιατί και να καιγόταν, τουλάχιστον δεν το έδειχνε. Αφού τα δαδιά έσβησαν και ο βράχος δεν διαμαρτυρήθηκε, να κάποιος που σκοντάφτει και κάνει να ακουμπήσει στο βράχο για να κρατηθεί.
Όμως συμφορά, ο βράχος τον έκαψε και ο άτυχος κυνηγός άρχισε να ουρλιάζει.
Ο ατυχής νέος το λοιπόν, το φύσαγε και δεν κρύωνε και ο αρχικηνυγός βρήκε την ευκαιρία που έψαχνε για να επανορθώσει την ζημιά.
«Είδατε ρε, Τον θυμώσατε και άρχισε να σας καίει για να τιμωρήσει την βλαστήμια σας!»
Οι υπόλοιποι στο μεταξύ είχαν «βρέξει» τρεις γούνες2 από την τρομάρα τους, φοβήθηκαν, και αναγνώρισαν την δύναμη του βράχου.
Από αυτή την ιστορική στιγμή και μετέπειτα ο βράχος ήταν ο τοπικός θεός της κοινότητας και ο αρχικυνηγός ιδρυτής θρησκείας του θεού Βράχου.
Την ίδια, πάνω-κάτω ώρα, στις γειτονικές κοινότητες, παιζόταν η ίδια σκηνή, μόνο που τον ρόλο του βράχου τον είχε είτε το φεγγάρι, είτε ο ήλιος, είτε ο ποταμός, είτε το χώμα ή οτιδήποτε άλλο έβαζε ο νους των τότε «ξύπνιων» ανθρώπων.
Από τότε λοιπόν, κάθε μέρα - ή νύχτα, αναλόγως του θεού - οι κοινότητες συγκεντρωνόντουσαν μπρος στο θεό τους έκαστη, του έλεγε τα προβλήματα της, μέσω των ιερέων των - οι αρχιξύπνιοι που λέγαμε - οι «θεοί» αδιαφορούσαν και όλοι ήταν ευχαριστημένοι.
Κάποια στιγμή ο ιδρυτής, σκέφτηκε το εξής απλό : «αφού οι δικοί μου το έφαγαν το παραμύθι γιατί να μην το φάνε και οι γείτονες και έτσι εγώ να τρώω τζάμπα όχι μόνο από τα δικά μου κορόιδα (πιστούς) αλλά και από τα γειτονικά;»
Έτσι σοφά τα σκέφτηκε και ο θεός τον επισκέφτηκε το βράδυ με όραμα, στο οποίο του εξηγούσε πως θα προσηλύτιζε τους γείτονες. Διότι υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα στη μέση : κάποιος ξύπνιος γείτονας είχε εισαγάγει τη λατρεία του νερού και εκμεταλλευόταν το θρησκευτικό δυναμικό. Εξαιτίας αυτού του μικρού προβλήματος ο ιδρυτής χρεώνεται με την εφεύρεση της πρώτης «θρησκευτικής» πλάνης. Σε μια λοιπόν λατρευτική συγκέντρωση της πρώτης «πιστής» κοινωνίας ο αρχικυνηγός - που ήταν ο επίσημος απεσταλμένος του Βράχου στη ταπεινή γη - πήρε το λόγο και ανακοίνωσε τι του πρόσταξε ο Βράχος να πράξει:
«Εγώ τον κόσμο τον δημιούργησα για όλους και είναι πράγματι κρίμα οι συνάνθρωποι σας, στη γειτονιά σας, να πλανούνται και να πιστεύουν στο νερό. Για αυτό κρίνω σκόπιμο να στείλεις μια αποστολή, για να τους δείξει το σωστό δρόμο, που φυσικά δεν είναι άλλος από το δρόμο του Βράχου. Λυπηθείτε τους! και λυτρώστε τους απ' τα σκοτάδια τους ! Αυτά λοιπόν μου είπε χτες το βράδυ ο Βράχος», είπε ο ιδρυτής, και για να τονίσει περισσότερο τα λόγια του έδειξε και το παράδειγμα: «Εδώ, υπάρχει μια κούπα με νερό. Ορίστε. Την πετάω στο βράχο. Τι έκανε το νερό στο βράχο; Τίποτα αδελφοί! Ο Βράχος είναι ο μοναδικός και ο πανίσχυρος θεός μας και πρέπει να τους το δείξουμε ! !»
Οι άλλοι λοιπόν τον πίστεψαν και πρωί-πρωί έστειλαν μια αποστολή στους γείτονες τους, για να τους ανοίξουν τα μάτια στην αλήθεια.
Όμως η αποστολή γύρισε πίσω με τα μάτια κλειστά και πρησμένα απ' το ξύλο ! ! ! !
Η υποδοχή που τους επιφυλάχτηκε, ήταν τόσο θερμή που τους «έκαψε» . Οι άλλοι έγιναν τούρκοι³, και τους σάπισαν στις φάπες.
Άκου να 'ρθουν μες το σπίτι τους και να βρίσουν το θεό τους . . . Ο θεός είναι ένας και μοναδικός ,το Νερό και όλοι οι άλλοι είναι μια τρύπα στο νερό . . .
Μόλις το λοιπόν, ο ιδρυτής, είδε την αποστολή του στα χάλια που ήταν, κάλεσε σύναξη μπρος το Βράχο:
«Πιστοί μου. Η οργή του Βράχου είναι απερίγραπτη. Θάνατος στους άπιστους, που βεβήλωσαν τους απόστολους του κηρύγματος Του», φώναξε πλημμυρισμένος από ιερή οργή.
«Θάνατος», φώναξε εν χορώ και το πλήθος.
Και έτσι, άρχισε ο πρώτος και όχι ο έσχατος, Ιερός πόλεμος.
Κάποια στιγμή ο πρώτος Ιερός πόλεμος τελείωσε και άρχισε ο απολογισμός. Ο νικητής είχε καινούργια εδάφη, καινούργιους πιστούς. Άρα, ο ιδρυτής είχε πιο πολλά κορόιδα για να φέρνουν τα ψητά στο θεό του, διότι όπως είπε κιόλας στον επινίκιο του:«Ο Βράχος επιτρέπει στους άλλους να κάνουν ένα λάθος, άνθρωποι είμαστε βρε αδερφέ μου, λάθη κάνουμε. Άλλωστε αυτό ξεχωρίζει τους ανθρώπους από το Θεό. Το λάθος. Ο άνθρωπος είναι γεννημένος για να τα κάνει όλα λάθος, και να έρχεται ο Θεός, μέσω των ανθρώπων στη γη, για να τα διορθώνει. Όμως τα λάθη πληρώνονται και άρα, οι ηττημένοι πρέπει να αποτίσουν φόρο τιμής και αναγνώρισης προς το Θεό μας, τρεις κουφάλες σπόρους και οι νικητές για να τον ευχαριστήσουν, άλλες δύο κουφάλες σπόρους !».
Έτσι πρωί - πρωί, νικητές και ηττημένοι πήγαιναν τα δώρα στο Βράχο και την άλλη μέρα τα δώρα τα είχε ο Βράχος πάρει ως εκ θαύματος4, και αυτοί τον ευγνωμονούσαν.
Όπως έχει ειπωθεί οι ιδρυτές που ήταν πάντα εμπρός από την εποχή τους - από άποψη εξυπνάδας - μπορούσαν άνετα να κοροϊδεύουν τα κορόιδα και να τα ξεζουμίζουν.
Έτσι μαζεύονταν όταν είχαν «στενωσιές» και έλεγαν:
«Ρε παιδιά, οι σπόροι και οι άλλες προσφορές τελειώνουν. Δεν κάνουμε κανένα πόλεμο κατά τον κάμπο στους αλλόθρησκους, για να φάμε τίποτα;»
Έτσι και γινόταν, διότι το ίδιο βράδυ ο Θεός τους «μιλούσε» για τους σκοταδιστές, τους αμαρτωλούς του κάμπου και αυτοί το πρωί τα έλεγαν στα κορόιδα5, που θα σκοτωνόντουσαν για το Θεό τους, μια και ο στόχος τους ήταν ιερός : να γεμίσουν τις τσέπες6 των ιδρυτών.
Οι πρώτες αυτές θρησκείες θα γινόταν γνωστότερες στο μέλλον με τον επιστημονικό όρο «επιχείρηση πρωτόγονη θρησκεία».
ΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ-ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
* Ζητώντας συγνώμη από τους τυπολάτρες που θα ζητήσουν το πρωτότυπο κείμενο, θα παρατίθεται μια μεταφορά της ομιλίας των πρωτογόνων στα Ελληνικά.
1 Παραπομπή από τη Μηχανική. Πασίγνωστο θεώρημα που στη προκειμένη περίπτωση εξηγεί το λόγο για τον οποίο οι πέτρες επιστρέφουν. Πιο γνωστή εφαρμογή έχει το εν λόγω θεώρημα στη σύγχρονη εποχή στα τρακαρίσματα - εξηγεί τους τραυματισμούς.
2 Οι γούνες που αναφέρονται είναι τα σημερινά σώβρακα μιας και που για την εποχή που μιλάμε η υφαντουργία ήταν άγνωστη.
3 Τρόπος του λέγειν, μια και δεν υπήρχαν ακόμη τούρκοι. Μεταφορικά σημαίνει ότι ταραχτήκανε σφόδρα ή αλλιώς εκνευρίστηκαν, γίνανε έξω φρενών.
4 Εξήγηση θαύματος : ο ιδρυτής έπαιρνε το βράδυ μαζί με τα τσιράκια του (ιερείς) τα δώρα.
5 Συνώνυμη με τη λέξη πιστός, στο κείμενο.
6 Σαν τσέπες νοούνται οι αποθήκες - δροσερές σπηλιές που παίζουν το ρόλο του σύγχρονου ψυγείου συντήρησης
Εκτιμώ ιδιαιτέρως τον τίτλο του μπλογκ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τα λοιπά, επιφυλάσσομαι να σχολιάσω αφού τα μελετήσω εμβριθώς. (...κάτσε καλύτερα, μην περιμένεις όρθιος...)
Αναμένω με αγωνία...
ΑπάντησηΔιαγραφή[...] 18 Οκτωβρίου 2009 από τον/την Στρατής συνέχεια από το άρθρο Η ιστορία της θρησκείας, όπως την ονειρεύτηκα έφηβος, [...]
ΑπάντησηΔιαγραφή