Περί Θρησκείας, Κεφάλαιο 3

συνέχεια από το άρθρο
Η ιστορία της θρησκείας, όπως την ονειρεύτηκα έφηβος, συνεχίζεται. ..

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Πράγματι, από κει και ύστερα οι ιερείς ζούσαν «παραδείσια» στη γη ζωή, και αναρωτήθηκαν, δια μέσω του αρχιερέα τους, το εξής πολύ λογικό: «…Ρε παιδιά, τι ονειρεύεται ο νηστικός;» είπε ο αρχιερέας, σε μια από τις πολλές συνάξεις των ιερέων.
«Καρβέλια», είπαν όλοι εν χορώ, και ο αρχιερέας ξαναρώτησε: «Τι ονειρεύεται ο κακοζωισμένος λαός μας;» Οι ιερείς λοιπόν, σκέφτηκαν και απάντησαν σε λίγη ωρίτσα: «Τη ζωή που ζούμε εμείς».

Ο αρχιερέας το λοιπόν, χαμογέλασε πικρά, έξυσε τη γενειάδα του και είπε:
«Τα κέρδη μας είναι πολλά, δόξα να 'χουν οι θεοί - μεταξύ κατεργαρέων τώρα. . . - αλλά, κορόιδα θα είμαστε αν δεν τα αυξήσουμε. Και σας ρωτώ: πως θα τ' αυξήσουμε;»
Οι υπόλοιποι, δεν είπαν τίποτα. Όχι ότι ήταν λιγότερο άπληστοι, ώστε να μη θέλουν και άλλο χρήμα, αλλά δεν μπορούσαν να σκεφτούν τον κατάλληλο τρόπο.
Έτσι κρεμάστηκαν απ' το στόμα του «αρχιφαγά», που είπε τα εξής: «Θα τους προσφέρουμε τη ζωή που ονειρεύονται». Σάλος σηκώθηκε στην αίθουσα.

«Τι λέει ρε τώρα αυτός! Ξεμωράθηκε;» αναρωτιόνταν μεταξύ τους οι απλοί «φαγάδες». «Τώρα που βρήκαμε την κότα που κάνει τα χρυσά αυγά, θα τη σφάξουμε;»
Ο αρχιφαγάς όμως, σήκωσε τα μπράτσα του ψηλά και επέβαλλε τη σιωπή.
«Είπα ΘΑ τους προσφέρουμε τη ζωή, που ονειρεύονται. Το τονίζω, ΘΑ. 

Θα τους ρίξουμε λοιπόν το παραμύθι, ότι οι καλοί πιστοί, θα ζουν ονειρεμένη ζωή, όταν πεθάνουν, ενώ οι κακοί θα ταλαιπωρούνται», είπε ο αρχιφαγάς και οι άλλοι άνοιξαν τα καλογυμνασμένα στόματα τους από την έκπληξη και τα έκλεισαν, μόνο όταν τους πόνεσαν, τα εξίσου καλά γυμνασμένα σαγόνια τους... Μα αυτό ήταν κεραυνός εν αιθρία.

Τρομερή ιδέα στην έμπνευση και ταυτόχρονα απλή και το σπουδαιότερο; Πάμφθηνη!  «Το μόνο που θα χρειαστεί είναι λίγη διαφήμιση στο ναό και μετά θα σπάσουν τα ταμεία», σκέφτηκαν οι φαγάδες και υμνούσαν τον αρχιφαγά για τη νοημοσύνη του και για την πονηριά του.

Και έτσι έγινε. Επειδή, η όλη επιχείρηση,  που ονομάστηκε «παράδεισος» στα Ελληνικά, «νιρβάνα» στα Ινδικά και τα λοιπά, και τα λοιπά, στις άλλες γλώσσες ή στα ιερατικά «χρήμα μπόλικο με ουρά», έκανε πάταγο και είχε πρωτοφανή επιτυχία στην αγορά, όλα τα ιερατεία, αργά ή γρήγορα την ασπάστηκαν και ευλογούσαν τον αρχιφαγά, που τη σκέφτηκε.

Η επιτυχία της, στηριζόταν στο φόβο που έχουν οι πλούσιοι, ότι θα πεινάσουν όταν πεθάνουν και στην ελπίδα των φτωχών, ότι όταν πεθάνουν, θα ζήσουν επιτέλους με το καλό, όπως δεν μπόρεσαν να ζήσουν όσο ήταν ζωντανοί.

Και έτσι, ενώθηκαν όλοι μαζί, πλούσιοι - φτωχοί στον κοινό σκοπό: την απόκτηση της ονειρεμένης ζωής για τους φτωχούς και την συνέχεια της ονειρεμένης - για τους φτωχούς – ζωής, που κάνουν οι πλούσιοι, όταν πεθάνουν. Ένας κοινός σκοπός όμως, που είχε σαν αποτέλεσμα, να δεθούν χειροπόδαρα με τους ιερείς, που πρέσβευαν άλλωστε την ιδέα αυτή και ν' αυξήσουν έτσι τα κέρδη των ιερέων και να τα σταθεροποιήσουν ταυτόχρονα, ώστε να θεωρηθεί η οργάνωση τους σαν τις πιο πετυχημένες που αντίκρισε ο ταπεινός πλανήτης μας.

Από 'κει και ύστερα, τα πράγματα πήραν τη φυσιολογική τους τροπή και κράτησαν για πολλά - πολλά χρόνια.

Όμως, «ότι ανεβαίνει κατεβαίνει» και «ότι αρχίζει ωραία, τελειώνει με πόνο» που λέει και ο σοφός ποιητής.

Μόνο που στη περίπτωση της ιερής αυτής οργάνωσης, ισχύει καλύτερα το «άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς!»

Όταν λοιπόν ψυλλιάστηκε οι ελίτ των ιερέων, ότι τα κέρδη τους άρχισαν να μειώνονται σταθερά, δεν κατάλαβαν το γιατί. Οι επιχείρηση «σύγχρονη θρησκεία», είχε άψογη οργάνωση και δεν είχε κενά. Αλλά, όπως πια το ξέρουν και οι γάτες, επειδή το ιερατείο ήταν μπροστά από την εποχή του, δεν άργησε να προσδιορίσει το λόγο.

Κάλεσαν το λοιπόν, άλλη μια συνέλευση και αφού γλέντησαν τις πρώτες ημέρες οργιαστικά, για να γιορτάσουν την μεγαλοψυχία που τους έδειχναν οι θεοί - εδώ γελάμε, μεταξύ κατεργαρέων τώρα . . . - και κυρίως οι πιστοί.

Ήρθε όμως και η ημέρα της συζήτησης.

Σοβάρεψαν το λοιπόν οι τρελοπαππάδες και συνήλθε επιτέλους το ιερό τους συμβούλιο.

Σηκώθηκε το λοιπόν ο κραταιότερος και εισηγήθηκε το πρόβλημα που φαινόταν στον ορίζοντα.
«Ιεροί μου φίλοι, άρχισε, έχουνε δύναμη τα κορόιδα, για να αντέχουν τους ιερούς φόρους και ζούμε εμείς θεϊκά, αλλά, τώρα τελευταία, άρχισε να πέφτει ο τζίρος μας. Οι αιτίες αυτής της πτώσης είναι κυρίως δύο:

Πρώτη λοιπόν αιτία είναι ο μεγάλος αριθμός των θεών μας.
Μεγάλος αριθμός θεών, σημαίνει ίσως μεγάλο αριθμό ναών, αλλά αυτό είναι πλάνη, διότι οι πιστοί διασκορπίστηκαν, κατά κύριο λόγο κάτι που έχει σαν συνέπεια, να μην είναι πουθενά οι θυσίες και τα δώρα πολύ μεγάλα και κατά δεύτερο λόγο να χαλάσει η ομοψυχία των πιστών. 

Όμως όπως είπα, υπάρχουν πολλοί θεοί και άρα λοιπόν άλλοι τόσοι ιερείς. Άρα, είναι πολύ λογικό, οι ιερείς αυτοί να ψάχνουν να βρουν την αυτοδυναμία τους και την αποκόλληση τους από το σώμα.
Και η δεύτερη αιτία είναι, ότι ορισμένοι κοιτούν το δικό τους συμφέρον και έτσι πέφτουν τα κέρδη μας.

Για ν' αποφύγουμε το λοιπόν, τον υδροκεφαλισμό, προτείνω μια καινούργια επιχείρηση, την «επιχείρηση Μονοθεϊσμός».

Αυτή η επιχείρηση πλεονεκτεί της σύγχρονης θρησκείας, διότι:

• οι θυσίες μπορούν να γίνουν πιο τρανές, μια και δεν υπάρχουν πολλοί, αλλά ένας θεός.


• ορισμένα αποστήματα του σώματος μας, δεν θα έχουν πια ελεύθερο πεδίο να δράσουν, αφού θα δίνουν αναφορά στον αρχηγό, που θα τον εκλέξουμε εμείς, και που θα είναι της εμπιστοσύνης μας.


• η τάξη μας δεν είναι ανάγκη να διαλυθεί, αλλά να προσαρμοσθεί και το κυριότερο

η επιχείρηση «σύγχρονη θρησκεία», πάλιωσε και έτσι άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον τη, αλλά και όπως προείπα άρχισαν να σπάνε τα στεγανά μας.

Συμπερασματικά, σας προτείνω την δημιουργία μονοθεϊστικών θρησκειών και είμαι σίγουρος, ότι θα ξαναποκτήσουμε τα κέρδη και την εμπιστοσύνη του λαού, που είχανε οι άξιοι μας πρόγονοι.»

Και μ' αυτόν τον επίλογο ο κραταιότερος των κραταιών τελείωσε την εισήγηση του.

Όπως ήταν αναμενόμενο η πρόταση έγινε δεκτή.
Όμως άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη.

Έτσι στρώθηκαν για ν' αποφασίσουν πως θα κάνουν το πέρασμα τους από την παλιά στην καινούργια επιχείρηση. Μα όσο και να σκέφτονταν, λύση δεν έβρισκαν.
Αφού λοιπόν η πρόταση δεν ήταν εφικτή την έβαλαν στο ράφι για να τη μελετήσουν όταν οι καιροί θα το επέτρεπαν.

Και έτσι ξαναστρώθηκαν στη συζήτηση για το τι θα πράξουν στο μέλλον. Με λίγα λόγια, αποφάσισαν να κλείσουν και άλλο την τάξη τους και να προσέχουν πιο πολύ τα νέα μέλη και θέσπισαν και ένα καινούργιο μέτρο: τον αφορισμό. Είπαν το λοιπόν, ότι αυτοί που κάνουν κακό στους θεούς - στους ιερείς εννοείται, διότι κάνοντας κακό στον αντιπρόσωπο του θεού κάνεις κακό και στο θεό του - θα αφορίζονται, δηλαδή, θα μένουν έξω από τον παράδεισο.

Και έτσι φιλήθηκαν, έδωσαν τα δέοντα και κήρυξαν τη λήξη της συνέλευσης.

Όπως είχε προφητεύσει όμως ο κραταιότερος, τα κέρδη τους έπεσαν αρκετά στα επόμενα χρόνια, αλλά ήταν ακόμα αρκετά και έτσι ζόρισαν την απληστία τους να ικανοποιηθεί μ' αυτά που υπάρχουν.