Γ. Η Γλώσσα των αριθμών
Ξεκινάμε λοιπόν με τις εκλογικές αναμετρήσεις, αλλάζοντας την οπτική γωνία που θα γίνει η ερμηνεία τους.
Θα αποφύγουμε όπως ο διάολος τη λογική, τις ερμηνευτικές διατάξεις που χρησιμοποιούν οι κομματικοί παράγοντες, για να δείχνουν, ότι ο Λαός πάντα τους επέλεξε, ως καλύτερους, αναστρέφοντας τα αρνητικά των αντιπάλων ή υπερτονίζοντας τα δικά τους θετικά στοιχεία.
Θα φανεί, από τις πρώτες αράδες, ότι αν και οι εκλογές, είναι σαφέστατα η ύψιστη δημοκρατική πράξη, οι διαδικασίες που ακολουθούνται, τελικώς έχουν σαν αποτέλεσμα, την κατ’ ουσία νόθευση της πραγματικής θέλησης του εκλογικού σώματος.
Ως εκλογικό σώμα, θεωρείται το σύνολο των εγγεγραμμένων πολιτών που έχουν το δικαίωμα να εκλέγουν, δηλαδή, που δεν έχουν στερηθεί των πολιτικών τους δικαιωμάτων. Άλλωστε η άσκηση της εκλογικής υποχρέωσης[1], είναι αυτονοήτως υποχρεωτική[2]. Οι πολιτικοί, για λόγους εντυπωσιασμού και εξαγωγής παραπλανητικών αποτελεσμάτων, υποβιβάζουν το εκλογικό σώμα, μόνο στους ψηφίσαντες, παρανομώντας μάλιστα, αφού ποτέ δεν επιβάλλουν τις κυρώσεις του νόμου, για όσους, αδικαιολογήτως δεν προσήλθαν να ψηφίσουν.
Ας δούμε λοιπόν, τον «δημιουργικό» τρόπο παρουσίασης των εκλογικών αποτελεσμάτων.
1. Υπολογισμός των αποτελεσμάτων επί των ψηφισάντων.
Το ποσοστό του κόμματος, που κερδίζει τις εκλογές, από το 1974 μέχρι σήμερα, αν αυτό υπολογίζονταν, επί του συνόλου του εκλογικού σώματος, φαίνεται στο γράφημα 1, όπου παρουσιάζεται:
[caption id="attachment_261" align="aligncenter" width="259" caption="Γράφημα 1"]
[/caption]α. Το ποσοστό, το οποίο γράφει η ιστορία, ως νικητήριο, δηλαδή επί των ψηφισάντων, με κόκκινο χρώμα,.
β. Το πραγματικό ποσοστό, επί του εκλογικού σώματος, με πράσινο χρώμα.
γ. Το ποσοστό αποχής επί του εκλογικού σώματος, με μπλε χρώμα.
Εύκολα παρατηρούμε, ότι η μοναδική φορά, που κάποιο κόμμα κέρδισε την πλειοψηφία των ψηφισάντων, έγινε το 1974! Σε όλες τις άλλες εκλογικές αναμετρήσεις, κανένα κόμμα δεν κατάφερε να εξασφαλίσει πλειοψηφία άνω του 50%. Αν μάλιστα, δούμε τα πραγματικά ποσοστά, δηλαδή το ποσοστό των ψήφων, που εξασφάλισε σε σχέση με το εκλογικό σώμα, τότε βλέπουμε ότι ποτέ, κανένας πολιτικός αρχηγός, δεν κατάφερε να πείσει, πάνω από το 42% των εκλογέων να τον ψηφίσουν. Ο μέσος όρος μάλιστα είναι στο 34,73%, με κατώτερο όριο το 30,19% το 2007 και ανώτερο το 42,77%, το 1974.
Το ποσοστό της αποχής, εξάγει τα δικά του χρήσιμα συμπεράσματα. Παρατηρούμε, στις περιόδους έντονης πόλωσης (1977-1990), ότι η αποχή διατηρείται σχετικά χαμηλά, στα επίπεδα του 20%. Από το 1993 και μετά, παρατηρείται αλματώδης αύξηση της αποχής, έτσι ώστε από 20,76%, να εκτιναχθεί στο 29,08% το 2009, αύξηση της τάξης του 50%! Έφτασε μάλιστα, να ακουμπήσει το πρώτο κόμμα, που έλαβε 30,33% του εκλογικού σώματος, ενώ ξεπέρασε με άνεση το δεύτερο κόμμα, που κατάφερε να πείσει μόνο το 23,11%!
2. Η βοήθεια του Εκλογικού Νόμου
Ο εκλογικός νόμος, μοναχοπαίδι του κόμματος, που έχει την αυτοδυναμία στην προηγούμενη βουλή, έχει σκοπό να πριμοδοτήσει ή να κόψει έδρες, από τον επόμενο νικητή, αναλόγως με την εκτίμηση της κυβέρνησης που τον ψηφίζει, για το επόμενο εκλογικό αποτέλεσμα.
Γράφημα 2Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί! Στο γράφημα 2, βλέπουμε τις έδρες που κέρδισε το πρώτο κόμμα, ως εξής:
α. Ως αποτέλεσμα της κατανομής με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, με κόκκινο χρώμα.
β. Αν ίσχυε η απλή αναλογική, με βάση το πόσοι ψηφίσανε, με κίτρινο χρώμα. Δηλαδή οι 300 έδρες απορρέουν μόνο από το μέρος του εκλογικού σώματος που προσήλθε για να ψηφίσει.
γ. Οι έδρες, βάσει απλής αναλογικής στο σύνολο του εκλογικού σώματος, με μοβ χρώμα.
δ. Οι έδρες της αποχής επί του εκλογικού σώματος, που δυνητικά τις χάνει κάποιο κόμμα, επί του εκλογικού σώματος, με γαλάζιο χρώμα.
[caption id="attachment_269" align="aligncenter" width="473" caption="Γράφημα 3"]
[/caption]Ακόμα καλύτερα, φαίνεται η πριμοδότηση του εκλογικού νόμου στο γράφημα 3, όπου με μπλε χρώμα βλέπουμε, πόσες παραπάνω έδρες «χάρισε» ο εκλογικός νόμος στο νικητή, σε σχέση με την κατανομή βάσει της απλής αναλογικής, στο σύνολο του εκλογικού σώματος. Με κόκκινο χρώμα, φαίνεται η πριμοδότηση του νόμου, με βάση την απλή αναλογική, επί των ψηφισάντων. Χαρακτηριστικά, στις εκλογικές αναμετρήσεις του 1989-1990, όπου είχαμε την «οικουμενική» κυβέρνηση, η οποία δεν είχε την αυτοδυναμία για να «ράψει», ένα «καλό» εκλογικό νόμο, παρατηρούμε ότι η πριμοδότηση επί των ψηφισάντων, είναι «μόλις» 12 και 15 έδρες, αντίστοιχα.. Αμέσως μετά, η οριακά αυτοδύναμη κυβέρνηση του 90-93, έχτισε τον επόμενο νόμο, ώστε το «πριμ» του επόμενου, ήταν σχεδόν τριπλάσιο (από 12 σε 32)!
Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι, αν ίσχυε η απλή αναλογική, που είναι το πλέον δίκαιο (δημοκρατικά) σύστημα, τότε, ποτέ δε θα είχαμε αυτοδύναμη κυβέρνηση επί του εκλογικού σώματος (το 1974 είχαμε αυτοδύναμη κυβέρνηση επί των ψηφισάντων).
Δ. Η Διαφθορά στην Ελλάδα
Φυσικά όλο αυτό το κλίμα από την πολιτική, δεν θα μπορούσε να μην ποτίσει και το σύνολο των κρατικών δομών. Έτσι ο οργανισμός Transparency International[4], που κάνει την παγκόσμια κατάταξη, μας κατέταξε στην 71 θέση παγκοσμίως. Όπως βλέπουμε στον πίνακα, με ροζ χρώμα είναι οι 15 «παλιές» χώρες της ΕΕ. Με το γαλάζιο, είναι οι «νέες» χώρες. Μοιραζόμαστε την ίδια θέση με τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, την τελευταία.
Στην τραγική θέση μας, μόνοι οι Ιταλοί, προσπαθούν να μας φτάσουν, από τα «παλιά», προοδευμένα μέλη. Από κει και πέρα το χάος. Το γράφημα 4, δείχνει ανάγλυφα, την κατάσταση.
[caption id="attachment_332" align="aligncenter" width="473" caption="Γράφημα 4"]
[/caption]Τονίζεται ότι όσο μεγαλύτερη είναι η τιμή, τόσο μικρότερη είναι η διαφθορά.
Στο γράφημα 5, φαίνεται ο μέσος όρος του επιπέδου διαφάνειας. Τονίζουμε πάλι ότι όσο πιο ψηλά είναι η τιμή του δείκτη, τόσο λιγότερη διαφθορά υπάρχει. Οι παλιές χώρες, είναι αυτές που το όνομα τους είναι στο πιο σκούρο πράσινο πλαίσιο (από Ελλάδα ως Σουηδία). Τα μοναδικά παλιά μέλη που δε καταφέρνουν να πιάσουν το μέσο όρο διαφθοράς των νέων 12 μελών, είναι η Ελλάδα και η Ιταλία.
Να και η πορεία μας, από το 1998 έως το 2009, σε σύγκριση με τη Μποτσουάνα[5], μιας μικρής χώρας της Νότιας Αφρικής. Ναι σωστά διακρίνετε ότι η Μποτσουάνα είναι πολύ παραπάνω από εμάς στην κατάταξη…
Ε. Τελικά συμπεράσματα.
Με αυτά και με εκείνα λοιπόν, φτάσαμε σήμερα να συζητάμε για την πτώχευση του κράτους, ως νέοι Τρικούπηδες[6] και βλέπουμε με λατρεία τον νέο μας πρωθυπουργό, που θα μας αποδείξει για άλλη μια φορά, ότι στην Ελλάδα δυστυχώς, ο καιρός ποτέ δεν είναι αρκετός. Όσα χρόνια και να περάσουν και πέρασαν ήδη 35, τα ίδια προβλήματα θα ταλανίζουν τον έρημο τούτο τόπο και οι άρχοντες μας πάντα θα παραπονιούνται για τον χρόνο. Είτε δεν πρόλαβαν στην τελευταία τετραετία τους, είτε είναι ακόμα νωρίς από τότε που αναλάβανε.
Συμφωνώ, ότι είναι απίστευτο να ζητάμε από κάποιον «να σώσει τον κόσμο» σε 60 ημέρες (τόσος καιρός πέρασε από την εκλογή της νέας κυβέρνησης), αλλά αναρωτιέμαι, δεν υπάρχει συνέχεια σε αυτό τον τόπο; Δηλαδή, η κάθε κυβέρνηση καταστρέφει τα πάντα και η κάθε επόμενη της πρέπει να τα ξαναχτίσει από την αρχή; Τίποτα πια δεν λειτουργούσε με την (κάθε) προηγούμενη κυβέρνηση και πρέπει να γίνου όλα σε 60 ημέρες; Δηλαδή τόσα χρόνια που ήταν κυβέρνηση, με την εκλογή του άλλου κόμματος χαθήκαν και μηδένισε πάλι;
Δυστυχώς, ο γιαλός είναι στραβός.
Δυστυχώς, δεν φαίνεται ακόμα το τούνελ, πόσω δε το φως στο τούνελ.
Όσο ο Λαός θα μιλάει και θα λέει το όνομα ενός αποτυχημένου κόμματος, τόσο τα προβλήματα θα πολλαπλασιάζονται. Δεν μπορώ να καταλάβω, πως είναι δυνατόν η προηγούμενη κακή μαρτυρία να αποτελεί εχέγγυο για την ορθή διακυβέρνηση του μέλλοντος. Ειλικρινά δεν έχω τίποτα ούτε με τους Καραμανλήδες και ΣΙΑ, ούτε με τους Παπανδρέου και ΣΙΑ. Απλά, μου απόδειξαν πολλάκις, ότι δεν είναι ικανοί να διαχειριστούν το κράτος με σύνεση. Στην Μεταπολίτευση™, συνεχώς εναλλάσσονται οι κυβερνήσεις τους και το τελικό αποτέλεσμα είναι, αναξιοκρατία, οικονομική κατάρρευση, διαφθορά μέχρι το μεδούλι, ατιμωρησία των ημετέρων και τα λοιπά στραβά του κοινού ποινικού κώδικα.
Τις πταίει; Σίγουρα ο Λαός που λέει σαν κακός νονός το ίδιο όνομα συνέχεια, αλλά σίγουρα ο Λαός δεν έχει βάλει τα δις που λείπουν στην τσέπη του. Αυτά τα έχουν εξαργυρώσει κάποιοι άλλοι.
Όσο δραματική και αν ήταν η ερώτηση του κυρίου Γ. Α. Παπανδρέου, όσον ήταν Αντιπολίτευση, «Που πήγαν τα λεφτά του Ελληνικού Λαού», τόσο υποκριτική γίνεται τώρα που είναι Κυβερνήτης και κάθε μέρα που περνά, δεν μας το λέει ή ακόμα χειρότερα δεν κάνει κάτι για να μας το πει.
Δυστυχώς, μυαλό δεν θα βάλει του Έλληνα το κεφάλι. Τέτοιοι που είμαστε, τέτοιοι πολιτικοί μας αξίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου