Β. Οι πυλώνες της Μεταπολίτευσης™
Ήταν λοιπόν, 17 του Νοέμβρη, πίσω στο 1974, όταν ο Λαός μίλησε για πρώτη φορά, μετά από 7 και πλέον χρόνια, που ήταν φιμωμένος, από τα πιόνια της Δύσης. Από τότε λοιπόν, που το «πρωτάκι» μάθαινε να συλλαβίζει στη Δημοκρατική, είπε την πρώτη πολυσύλλαβη λέξη του: Κα-ρα-μαν-λής.
Από τότε και άλλες 12 φορές που ξαναμίλησε, δεν έμαθε να λέει και πολλές καινούργιες λέξεις. Άρα, οι δάσκαλοι είναι άχρηστοι ή οι μαθητές δε τα παίρνουν και πολύ τα γράμματα, διότι οι 35άρηδες πια μαθητές, λένε συνέχεια τις ίδιες λέξεις: Καραμανλής - Παπανδρέου – Μητσοτάκης και κανά δυο ακόμα, έτσι για ποικιλία…
Κατά ένα περίεργο τρόπο, όποτε ο εκάστοτε πρωθυπουργός κρίνει καλύτερες τις συνθήκες για την επανεκλογή του, κάποιο εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας θα προκύψει.
Βέβαια, ούτε και από αριθμητική τα πάει πολύ καλά ο Έλληνας μαθητής. Το Σύνταγμα που ψηφίστηκε μετά τη λύση του πολιτειακού ζητήματος[1], με την οποία ο Λαός αποφάσισε ότι δε θέλει η εξουσία να πηγαίνει κληρονομικά σε βασιλείς, αλλά να πηγαίνει κληρονομικά σε πρωθυπουργούς, προέβλεπε, όπως άλλωστε προβλέπει και το ισχύον, ότι ο Λαός δίνει εντολή στη κυβέρνηση για 4 χρόνους[2] και περιγράφει σε ποιους σοβαρούς λόγους, αυτές οι ημερομηνίες μπορούν να παραβιαστούν[3].
Οπότε παίρνοντας, μολύβι και χαρτί και κάνοντας τον πολλαπλασιασμό, κατανοούμε, ότι ή πέρασαν (4x12) 48 χρόνια από το 1974 μέχρι το 2009 ή ότι, κάθε 3 περίπου χρόνια, κατά μέσον όρο, στην Ελλάδα εμφανίζεται ένα εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας! Κατά ένα περίεργο τρόπο, όποτε ο εκάστοτε πρωθυπουργός κρίνει καλύτερες τις συνθήκες για την επανεκλογή του, κάποιο εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας θα προκύψει.
Μέσα λοιπόν σε αυτό το κλίμα, της πολιτικής αγραμματοσύνης, ο Λαός τραγουδά και τα δύο πολιτικά κόμματα χορεύουν το ταγκό τους. Αυτά που τους χωρίζουν τελικά, είναι πολύ λιγότερα από αυτά που τα ενώνουν, με αποτέλεσμα να έχουν μονοπωλήσει την πολιτική πίστα και να μην επιτρέπουν σε κανένα άλλο να χορέψει. Κάτι σαν μια παραγγελιά που έχουν κάνει στην ορχήστρα.
Με ποιόν τρόπο όμως κατάφεραν και καταφέρνουν να πείθουν τους ψηφοφόρους να τους δίνουν την εξουσία;
Ποιες είναι οι τακτικές και οι μέθοδοι τους για τη διατήρηση της εξουσίας;
1. Βουλευτική Ασυλία.
Για να αποφευχθούν, κατά βάση, οι πολιτικές διώξεις και γενικότερα, για να μπορεί ο βουλευτής να εκτελεί τα καθήκοντα του απερίσπαστος, κανένας πολιτικός που εγκληματεί, δεν θα δικάζεται, πόσω δε, θα καταδικάζεται, χωρίς την άδεια της Βουλής[4]. Οι πολιτικοί είναι ελεύθεροι, να κακοδιαχειρίζονται τα δημόσια χρήματα, να υπεξαιρούν, κατά καιρούς να οδηγούν μεθυσμένοι και να αρνούνται τον έλεγχο της Τροχαίας (διότι είναι πολιτική δίωξη;)[5], να λένε ψέματα, να συκοφαντούν, να νομοθετούν κατά βούληση και κατά συμφέρον και ο κατάλογος συνεχίζει μακρύς.
Φυσικά, στην απίθανη περίπτωση που θα έχουμε την πρόταση άσκηση ποινικής δίωξης, για μέλος της κυβέρνησης, όπως το σκανδαλώδες άρθρο 86[6] του Συντάγματος και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών καθορίζει, έχουμε πάντα τη δυνατότητα να κλείσουμε τη βουλή, για διακοπές για παράδειγμα, ώστε να παραγράφονται τα πιθανά εγκλήματα. Διότι, για τον Έλληνα, απαιτούνται 20 χρόνια για να διαγραφεί το κακούργημα, ενώ για τον Έλληνα Πολιτικό, 5 είναι αρκετά[7].
Με τις συνδυασμένες «δυνάμεις» τις βουλευτικής ασυλίας και του νόμου περί ευθύνης υπουργών, έχουμε καταφέρει να «χάσουμε» δισεκατομμύρια κρατικών χρημάτων (δηλαδή των πολιτών), χωρίς να φταίει κανείς!
2. «Στοχευμένο» Νομοθετικό Έργο.
Για να είναι σίγουροι ότι οι νόμοι δε θα στρέφονται ενάντια στα συμφέροντα των πολιτικών και των φίλων τους, η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική εξουσία δεν θα είναι πλέον διακριτές κατ’ ουσίαν, αλλά τύποις. Έτσι, νομοθέτης και εκτελεστής των νόμων, είναι η κυβέρνηση. Δηλαδή: «Γιάννης κερνά, Γιάννης πίνει.»
Ο δυνητικός δικαστής της κυβέρνησης, διορίζεται και παύεται, από την ίδια κυβέρνηση, οπότε είναι διαπλεκόμενα ανεξάρτητος. Φυσικά ο δικαστής δεν έχει δικαίωμα να ζητήσει την παρουσία του πολιτικού στο δικαστήριο, αλλά πρέπει να στείλει την πρόταση στη βουλή, που θα αποφασίσει εντός ευλόγου διαστήματος.
Νομοθέτης και εκτελεστής των νόμων, είναι η κυβέρνηση. Δηλαδή: «Γιάννης κερνά, Γιάννης πίνει.»
Ο χρόνος παραγραφής για τα αδικήματα των πολιτικών θα είναι ελάχιστος και διαφορετικός από των κοινών πολιτών. Άλλωστε, για παράδειγμα, ο κλέφτης εξαρτάται αν είναι πολίτης ή πολιτικός για να χαρακτηρισθεί ως εγκληματίας. Τόσο απλό.
3. Προεκλογική δέσμευση - Μετεκλογική ασυνέπεια
Ο πολιτικός έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση, να πει ότι χρειάζεται για να κερδίσει την εξουσία, χωρίς να έχει την υποχρέωση να επωμίζεται τη δέσμευση να τα εφαρμόσει άμα την εκλογή του.Επίσης έχει το δικαίωμα να σιωπά, όταν βλέπει να διαπράττονται εγκλήματα μπροστά του, ώστε να μην ενοχοποιηθεί.
Τα ίδια δικαιώματα έχει και ο κατηγορούμενος στο δικαστήριο, για να βοηθήσω όσους απορούν στο τι τους θυμίζει η παραπάνω περιγραφή. Πράγματι ο κατηγορούμενος, έχει δικαίωμα να πει ψέματα για να υπερασπίσει τον εαυτό του ή και να μη μιλήσει καθόλου, αν αυτά που θα πει, πιθανόν θα δυσχεράνουν τη θέση του.
Η παντελής έλλειψη συνέπειας στα λεγόμενα των πολιτικών, έχει δημιουργήσει μια ιδιότυπη ανοσία στον Έλληνα. Είναι σαν να έχει εμβολιαστεί και πλέον δεν τον πειράζει το ψέμα.
Ως εκ τούτου, ο Νεοέλλην, θεωρεί απολύτως φυσιολογικό, ο εκλεγμένος, μετεκλογικά να μην εφαρμόζει τίποτα απ\' ότι υποσχέθηκε, προεκλογικά. Απίστευτο και όμως Ελληνικό!
4. Εθνική προτεραιότητα, η ψήφιση του εκλογικού νόμου
Οι 8 εκλογικοί νόμοι της Μεταπολίτευσης™[8], στις 12 εκλογικές μάχες, υποδεικνύουν την πιλάλα του Έλληνα Πολιτικού, να ρυθμίσει, με τέτοιο τρόπο τον εκλογικό νόμο, ώστε αυτός να ευνοεί την επανεκλογή του. Άλλωστε σκοπός κάθε κυβέρνησης είναι να επανεκλεγεί!
Οπότε, ο σοφός κυβερνήτης κανονίζει το νόμο με τέτοιο τρόπο ώστε:
- Από τη στιγμή που διαφαίνεται πολιτική ήττα, να μη μπορεί το αντίπαλο κόμμα να εκλεγεί αυτοδύναμο.
- Να επιτύχει μεγαλύτερη συγκομιδή εδρών, όταν διαφαίνεται ότι το πολιτικό κλίμα είναι υπέρ του.
- Σε κάθε περίπτωση, οι άκυροι και λευκοί ψήφοι να μετράνε υπέρ μας, ενώ οι απέχοντες να μη λαμβάνονται υπ’ όψιν. Άλλωστε δεν είναι δουλειά του πολιτικού να θεραπεύσει τους λόγους για τους οποίους απεμπολεί ο πολίτης το ύψιστο δικαίωμα του.
5. Η ασυνέχεια στο πολιτικό έργο.
Κατά ένα περίεργο τρόπο, ο χρόνος ξεκινά από την επομένη των εκλογών. Η προηγούμενη πορεία του εκλεγμένου κόμματος θεωρείται ως μη γενόμενη. Έτσι ένα κόμμα, που τα τελευταία 35 χρόνια έχει κυβερνήσει τα 20 και πλέον, θεωρείται νέα κυβέρνηση με την επανεκλογή του και είναι παράλογο να επιζητούμε «αποτελέσματα» από αυτό στην πρώτη τετραετία! Σαν να μηδένισε και ξανά προς τη δόξα τραβά!
Συγκλονιστικό και όμως ισχύει. Ο Έλληνας έχει εμβολιαστεί και για αυτή την ασθένεια! Μετά από τις εκλογές ξεχνά τα του υπόψη κόμματος τεκταινόμενα.
Για παράδειγμα, η 5ετής διακυβέρνηση της ΝΔ, κατέστρεψε το οικονομικό θαύμα της Ελληνικής οικονομίας, που το διδάσκουν ακόμα στο Πρίνστον, ως υπόδειγμα υγιούς και θαυμαστής ανάπτυξης! Το φουκαριάρικο το ΠΑ.ΣΟ.Κ, παράλαβε την εθνική οικονομία κουφάρι, για το οποίο δεν έχει καμία ευθύνη η 20ετής πρότερη διακυβέρνηση του. Είναι αδιανόητο να περιμένουμε ότι θα το αναστήσει σε 4 χρόνια, άσχετα αν ο ίδιος (προεκλογικά) διαλαλούσε ότι σε 100 μέρες θα τα κατάφερνε. Και όμως έτσι είναι...
6. Η «επιλεκτική» νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Ως άλλοι τραγικοί συγγραφείς, οι Έλληνες Πολιτικοί επικαλούνται ένα νέο «από μηχανής θεό», την Ευρωπαϊκή Ένωση! Το επιχείρημα: «είναι οδηγία της ΕΕ, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα!», έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον, όποτε χρειάστηκε να περάσει μια διάταξη που θα είναι γενικώς κατά του πολίτη. Το γεγονός ότι όπου δεν μας βολεύει είμαστε Ευρωπαίοι, για παράδειγμα στα συντάξιμα όρια, δεν μας υποχρεώνει να είμαστε Ευρωπαίοι όπου μας βολεύει!
Αμείβεσαι ως Έλληνας, φορολογείσαι ως Ευρωπαίος [9],[10]
Το γεγονός ότι ο κατώτερος μισθός του Έλληνα είναι 300€ μικρότερος από τον επόμενο καλύτερο και μόλις 100€ από τον επόμενο χειρότερο δεν έχει καμιά σημασία. Δεν βλέπω καμιά αγωνία να κάνουν το κατώτερο βασικό μισθό 1.100€.
Ένα άλλο τραγελαφικό παράδειγμα είναι ότι ο Έλληνας κυβερνήτης, προτιμά να πληρώνει πρόστιμο για να παρανομεί, εκεί που οικονομικά τον συμφέρει , παρά να συμμορφώνεται με την Ευρωπαϊκή νομοθεσία. Εξαιρετικό παράδειγμα, η δασμολόγηση των ευρωπαϊκών αυτοκινήτων - μοτοσυκλετών.
Οι παραπάνω πυλώνες, φάροι φωτεινοί για κάθε σοβαρό κράτος που θέλει να πλουτίσει τους πολιτικούς του, τηρήθηκαν με αυστηρότητα και επιμέλεια από όλες τις κυβερνήσεις. Για αυτό και οι αριθμοί μιλάνε...
[table id=2 /]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου