Τα παπαγαλάκια

Δείξε μας μεγάλη εγκυκλοπαίδεια πως μοιάζουν οι παπαγάλοι!

Αγαπόρνις η κοκκινοκέφαλη (Agapornis roseicollis)

Διαφώτισε μας μεγάλε δάσκαλε, Μανόλη Τριανταφυλλίδη τι σημαίνει μεταφορικά ο παπαγάλος:

[...] 2. (μτφ.) άνθρωπος φλύαρος, που επαναλαμβάνει άκριτα τα λόγια άλλων ή που αποστηθίζει μηχανικά κτ. (κείμενο κτλ.) χωρίς να το κατανοεί ή να το αφομοιώνει: Eίναι πολύ καλός μαθητής, δεν είναι ~. παπαγαλάκι το YΠOKOP. [1: αντδ. < ιταλ. pappagallo -ς < μσν. παπαγάς (παρετυμ. gallo `κόκορας΄) < αραβ. babagā· 2: σημδ. ιταλ. pappagallo]

Τώρα που ξέρουμε για τι μιλάμε, ας γίνω πιο συγκεκριμένος. Θα μιλήσω για το είδος των παπαγάλων με το ανθρώπινο κεφάλι, που ενδημεί στην Ελλάδα  και που το χαρακτηριστικά του είναι ότι:
- Μαθαίνει και επαναλαμβάνει χωρίς να καταλαβαίνει τι ακριβώς λέει, μόνο αυτά που λένε οι πολιτικοί. Καμαρώνει δε, γιατί νομίζει ότι έχει καταλάβει ποιος φταίει και έχει απαντήσεις για όλα, πάντα από το ρεπερτόριο των πολιτικών του αφεντών.
- Ζει μόνο σε κλουβί, δεν μπορεί την ελευθερία. Και να τον αφήσεις ελεύθερο, αυτός θα κλειστεί από μόνος του πάλι.
- Αγνοεί ότι είναι παπαγάλος! Πιστεύει με σθένος ότι είναι αετός χρυσοπτέρυγος, που δε μπορεί να τον πιάσει κανείς στο «πέταγμα».

Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται το παπαγαλάκι με το συγγενικό είδος «επαγγελματία παπαγάλος»  της συνομοταξίας των δημοσιογραφιδών, το οποίο πληρώνεται για να παπαγαλίσει ψεύδη και ανακρίβειες.

Αφιερώνω λοιπόν τους παρακάτω στίχους μου στα προσφιλή μου παπαγαλάκια, που είναι για μένα η ζωντανή απόδειξη του πόσο άκριτα μπορεί ένας άνθρωπος να αναπαράγει χαζομάρες και να τις πιστεύει τυφλά, χωρίς να μπαίνει καν στον κόπο να τις ελέγξει, έστω και επιφανειακά. Βέβαια, πάντα θα με τρώει η αμφιβολία αν και εγώ είμαι παπαγαλάκι και δε το 'χω πάρει χαμπάρι... Άλλωστε όπως είπα παραπάνω, τα παπαγαλάκια δεν έχουν αυτογνωσία. Μπορεί λοιπόν να είναι και έτσι...

Αφιερωμένο στα «παπαγαλάκια».

Θλιβερά κακόψυχε ανθρωπάκο,
μη λησμονήσεις να κρατήσεις λίγη και για σένα,
από τη χολή που απλόχερα χύνεις στους άλλους.
Μάλλον θα σου χρειασθεί,
τα επόμενα που θα σου δίνουν παραμύθια να χωνέψεις...

Ησύχασε να λογιστείς, το θόρυβο που κάνεις,
τα λόγια που σου μάθανε σαν αναπαράγεις.
Τα ψέμματα, τ' ασχήματα, το στόμα σου που βγάνει,
για βούτα τα στη λογική, για ψάξε τα λιγάκι.

Να σου χαϊδεύουν καρτεράς, το άδειο σου κεφάλι,
οι του θεού εκπρόσωποι, οι πολιτικοί, οι τσαρλατάνοι.
Πως είσαι θαρρείς ο έξυπνος, του αφέντη το καμάρι,
πως έγινε φερέφωνο,  χαμπάρι δε θα πάρεις...

Κυνήγησε το γείτονα! Ξέσκισε το κορμί του!
Αυτός  μόνο ευθύνεται για τη καταστροφή σου.
Άστους να σου φορτώνουνε με τύψεις το κουφάρι,
μια και το που 'σαι πια νεκρός, δεν το 'χεις καταλάβει

Σου κλέψανε απ' τη ζωή, το αύριο, την ελπίδα,
σ΄αφήσανε στεγνό, σκουπίδι στα σκουπίδια.
Μόνη χαρά σ' απόμεινε τον γείτονα να βρίζεις,
την δυστυχία σου στα μάτια του, με πάθος να μαυρίζεις.

Ξύπνησε παπαγάλε μου, κοίταξε το κλουβί σου.
Καιρός πια να μυριστείς, ποιοι είναι οι εχθροί σου.
Κλείσε πια το ράμφος σου, νιώσε τη φυλακή σου.

Μη δεν είναι αυτή, ως έπρεπε η ζωή σου;
Ολημερίς να τραγουδάς τ' αφέντη το τροπάρι.
Να είσαι για όλους άχρηστος,
να το 'χεις και καμάρι...