Απαιτούμε από τα φαινόμενα να «απατούν»

Η Φυλή των «Είπα-Ξείπα» και οι Ιθαγενείς

Δεν θα γράψω σήμερα για κανένα τρομερό μυστικό, ούτε θα ξεμπροστιάσω καμιά τρομερή συνωμοσία.

Σκοτωθείτε ελεύθερα! Το σύμβολο αδιαφορεί!

Όπως ορίζεται στο online λεξικό του Μανόλη Τριανταφυλλίδη:

σύμβολο το [símvolo] O40 : 1.αντικείμενο, έμψυχο ον ή αισθητό σημείο, που λόγω της μορφής ή της φύσης του συνδέεται συνειρμικά με μια αφηρημένη συνήθ. έννοια, π.χ. ιδέα, ιδιότητα, κατάσταση κτλ., και με το οποίο παριστάνουμε αυτή την έννοια: H σημαία είναι το ~ της πατρίδας. O σταυρός είναι το ιερό ~ του χριστιανισμού. [...]

Το σύμβολο λοιπόν στην ουσία, είναι έννοια. Ένας από τους κυριότερους λόγους που «δημιουργούμε» ένα σύμβολο είναι ώστε να έχουμε κάτι που να εκφράζει συνοπτικά και να εκπροσωπεί όλη την φιλοσοφία πίσω από την έννοια που θέλουμε να προβάλλουμε.

Είναι στην ουσία, μια ομπρέλα κάτω από την οποία θα μπουν όλοι! Αυτοί που έχουν τη δυνατότητα και την παιδεία να συνθέσουν την αφηρημένη έννοια στο μυαλό τους και αυτοί που δεν την έχουν, οπότε μοιραία θα παραμείνουν στο αξίωμα ότι το σύμβολο είναι «αυτό» ή «εκείνο», χωρίς πολλά-πολλά. Αυτά τα αξιώματα στην ουσία εκφράζονται σε μορφή συνθήματος, ώστε να μαθαίνονται εύκολα.

Σύμβολο Αναρχισμού

Παραδείγματα τέτοιων συμβόλων - συνθημάτων υπάρχουν αρκετά! Ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα από την νεότερη ιστορία μας (με έντονο το σύμβολο): «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», «Καραμανλής ή Τανκς», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «Ο Λαός δε ξεχνά, τι σημαίνει Δεξιά». Όπου Ψωμί = εργασία, Καραμανλής = Δημοκρατική διακυβέρνηση, Τανκς = Δικτατορία κοκ.

Οι επαναστάτες της κάλπης (ΙΙΙ και το λουρί της μάνας)

Το τρίτο μέρος του άρθρου που
δημοσιεύτηκε την Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011.

---

Οι Ε­πα­να­στά­τες λοι­πόν της κά­λπης, δια­ρρη­γνύουν τα ι­μά­τια τους για­τί κά­ποιοι (που μάλλον στις ε­πό­με­νες πρόω­ρες ε­κλο­γές που κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά διέ­ψευ­σε ο Τζέ­φρι, θα εί­ναι η πλειο­ψη­φία), δεν πάνε να ψη­φί­σουν!

Και δε μπο­ρούν να δουν ότι το παι­χνί­δι εί­ναι στη­μέ­νο!

Και δεν μπο­ρούν να δουν ότι αν παί­ζεις σε στη­μέ­νο παι­χνί­δι και δεν εί­σαι αυ­τός που το 'χεις στή­σει, τότε σε πιά­νουν κο­ρόι­δο.

Και δε μπο­ρούν να δουν ότι άλλα ψή­φι­σαν και άλλα γί­νο­νται (συ­νή­θως ά­σχε­τα με αυτά που δε­σμεύ­τη­καν προε­κλο­γι­κώς για να πά­ρουν τη ψή­φο).

Και δε μπο­ρούν να δουν ότι η ψή­φος τους έχει θέση λευ­κής ε­πι­τα­γής, την ο­ποία δί­νουν σε α­πο­δε­δει­γμέ­νους κλέ­φτες (βλέ­πε έ­λλει­μμα της Ε­λλά­δα­ς).

Και δε μπο­ρούν να κα­τα­λά­βουν ότι τα δη­μο­κρα­τι­κά κα­θή­κο­ντα και δι­καιώ­μα­τα δεν ε­ξα­ντλού­νται στις «κά­λτσες» αλλά α­παι­τούν κα­θη­με­ρι­νό α­γώ­να και συ­γκρού­σεις, όταν φυ­σι­κά πα­ρα­βιά­ζο­νται οι ε­ντο­λές του Λαού. Δε νο­μί­ζω κα­νέ­νας να ψή­φι­σε τη χι κυ­βέ­ρνη­ση θέ­λο­ντας να υ­πε­ξαι­ρέ­σει δι­σε­κα­το­μμύ­ρια· όταν όμως τη ξα­να­ψη­φί­ζει, τότε τη δι­καιώ­νει και στην ου­σία της δί­νει την ε­ντο­λή να κλέ­ψει και ά­λλα!

Οι επαναστάτες της κάλπης (ΙΙ)

Το δεύτερο μέρος του άρθρου
που δημοσιεύτηκε την Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011.

---

Για να θυ­μη­θού­με ο­ρι­σμέ­νους Δη­μο­κρα­τι­κά ε­κλε­γμέ­νους η­γέ­τες! Α­ρχί­ζω με τους πλέον πρό­σφα­τους και θα πάω προς τα πί­σω.

محمد حسني سيد سيد إبراهيم مبارك

Ο κύ­ριος Χό­σνι Σαΐ­ντ Μου­μπά­ρακ στην Αί­γυ­πτο. Ε­κλέ­χθη­κε δη­μο­κρα­τι­κά το 1987 (ή­ταν κυ­βε­ρνή­της από το 1981), το 1993, το 1999 και το 2005. Όχι Δη­μο­κρά­της ότι κι ότι, αλλά σο­σια­λι­στής (μέ­λος της διε­θνούς σο­σια­λι­στι­κής από το 1989 μέ­χρι το 2011, ο­πό­τε και έ­πα­ψε να εί­ναι σο­σια­λι­στής), τί­μη­σε τις δη­μο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σίες που προ­βλέ­πουν οι ε­κλο­γές.

زين العابدين بن علي

Ο κύ­ριος Ζίνε Ελ Α­μπε­ντί­νε Μπεν Άλι ε­κλέ­χθη­κε ξανά το 1999 (α­φού ήταν κυ­βε­ρνή­της από το 1987) και το 2004. Έ­χο­ντας ψη­φι­σθεί με δη­μο­ψή­φι­σμα, θα έ­με­νε πρόε­δρος ως το 2014. Ο­μοίως συ­νά­δε­λφος άρτι δια­γρα­φέ­ντας σο­σια­λι­στής όπως ο προα­να­φε­ρό­με­νος και δη­μο­κρά­της ως το με­δού­λι, ε­φά­ρμο­σε στην πρά­ξη αυτά που τον διέ­τα­ξε ο Λαός, ο ο­ποίος και δια­δο­χι­κά τον ψή­φι­ζε ως τον κα­λύ­τε­ρο.

Για τους κα­χύ­πο­πτους, να το­νί­σω ότι, και στα δύο προα­να­φε­ρό­με­να κρά­τη (Αί­γυ­πτος και Τυ­νη­σία) υ­πή­ρχε α­ντι­πο­λί­τευ­ση.

Οι επαναστάτες της κάλπης (Ι)

Λόγω με­γέ­θους η πα­ρού­σα α­νά­ρτη­ση κό­πη­κε σε τρία κο­μμά­τια, που θα δη­μο­σιεύο­νται α­ρχής γε­νο­μέ­νης από την Κυ­ρια­κή 20 Φε­βρουα­ρίου 2011.
Ξεκινάμε λοιπόν με το μέρος Ι.

---

Μια προεκλογική αφίσα
(αφορά σοβαρές εκλογές, όχι τις βουλευτικές)

Οι ε­κλο­γές πλη­σιά­ζουν! Ο ε­κλε­γμέ­­νος πρω­θυ­που­ργός της Ε­λλά­δας, ο Γεώ­ργιος Πα­πα­νδρέου ΙΙ ο Α­θλη­τι­κός, κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά διέ­ψευ­σε το ε­νδε­χό­με­νο πρόω­ρης προ­σφυ­γής στην κά­λπη, λέ­γο­­ντας επί λέ­ξει για να το κα­τα­λά­βου­με ε­μείς οι ξε­ρο­κέ­φα­λοι: «Το έχω ξε­κα­­θ­α­­ρίσει 30 φο­ρές. Θα ο­λο­κλη­­ρ­ώσο­υμε την τε­τραε­τία. Έ­χου­με δυό­μι­σι χρό­νια α­κό­μη να ο­λο­κλη­ρώ­σου­με τη δου­λειά μας»· γε­­γ­ο­νός που δια­χρο­νι­κά εί­ναι το πιο σί­­γο­υ­ρο ση­μά­δι πρόω­ρων ε­κλο­γών.

Να θυ­μί­σω τον έ­τε­ρο ε­κλε­γμέ­νο, Κω­ν­στ­αντ­ίνο Κα­ρα­μα­νλή ΙΙ τον Α­μί­λη­­το, που από τις Βρυ­ξέ­λλες ο ί­διος α­πέ­κλειε τις πρόω­ρες ε­κλο­γές κα­τη­γο­­ρ­ημ­ατ­ικά την 19 Ιουν 09, ενώ και ο ε­κπρό­σω­πος του μέ­χρι και την προ­πα­­ρ­αμ­ονή της προ­κή­ρυ­ξης των ε­κλο­­γών (31 Αυγ 09) τό­νι­ζε ότι: «Κά­νου­με τη δου­λειά μας ε­πι­κε­ντρω­μέ­νοι στις με­τα­ρ­ρ­υθμ­ίσεις, τις α­να­γκαίες α­λλα­γές και σε όλα όσα έ­χου­με προα­να­γγεί­λει ».

Η συνωμοσία της άνω τελείας

Η χρή­ση της άνω τε­λείας στην Ε­λλη­νι­κή γλώ­σσα, έχει κατά την ά­πο­ψη μου πολύ ση­μα­ντι­κό ρό­λο. Ε­πει­δή όμως στα η­λε­κτρο­νι­κά κεί­με­να ήταν ε­ξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λο να ει­σα­χθεί το υ­πό­ψη σύ­μβο­λο, πο­λλοί συ­γγρα­φείς (με την πλα­τιά έ­ννοια του ό­ρου), α­πό­φευ­γαν να την χρη­σι­μο­ποιούν - όπως και ο υ­πο­γρα­φό­με­νος ά­λλω­στε - διό­τι ε­κτός από μπε­λάς, ήταν ά­σχη­μη (μι­κρό το κα­κό) αλλά και λα­νθα­σμέ­νη. Ο χα­ρα­κτή­ρας που χρη­σι­μο­ποιού­σαν οι νο­στα­λγι­κοί, ήταν ο «·» που ει­σά­γε­ται στο κεί­με­νο «τα­χυ­δα­κτυ­λου­ργι­κά» με κώ­δι­κες unicode.

Α­να­ζη­τώ­ντας λύ­ση, στο τρέ­χον ζή­τη­μα, α­να­κά­λυ­ψα ότι υ­πά­ρχει τε­λι­κά ο χα­ρα­κτή­ρας GREEK ANO TELEIA (U 0387), που εί­ναι τε­λι­κά ο σω­στός. Θαυ­μά­στε τον «·». Α­κό­μα κα­λύ­τε­ρα ό­μως, βρή­κα τρό­πο και μά­λι­στα από την ε­πί­ση­μη Microsoft, να α­πλου­στευ­τεί ο τρό­πος ει­σα­γω­γής του, δη­μιου­ργώ­ντας νέα διά­τα­ξη πλη­κτρο­λο­γίου, που να έχει μέσα αυ­τόν το χα­ρα­κτή­ρα. Για να κάνω τη ζωή ο­ρι­σμέ­νων πιο εύ­κο­λη, δη­μιού­ργη­σα ένα α­ρχείο ε­γκα­τά­στα­σης που ε­γκα­θι­στά στα Windows τη νέα διά­τα­ξη, στην ο­ποία το πλή­κτρο AltGr " ή Ctrl Alt " βά­ζει άνω τε­λεία. Αυτό βέ­βαια ι­σχύει μόνο στην ε­λλη­νι­κή διά­τα­ξη, δη­λα­δή όταν το ει­κο­νί­διο μας δεί­χνει EL (α­φού ε­γκα­τα­στή­σου­με τη νέα διά­τα­ξη). Ε­κτι­μώ ότι δεν υ­πά­ρχει λό­γος για α­γγλι­κή διά­τα­ξη με άνω τε­λεία, διό­τι - απ' όσο ξέρω - οι Α­γγλο­σά­ξω­νες δεν τη χρη­σι­μο­ποιούν. Να το­νί­σω ότι όλα αυτά α­φο­ρούν ε­φα­ρμο­γές που τρέ­χουν με χρή­ση unicode χα­ρα­κτή­ρων (δη­λα­δή το 98% των ε­φα­ρμο­γών). Αν μια ε­φα­ρμο­γή δεν έχει δυ­να­τό­τη­τα να α­πει­κο­νί­σει unicode, τότε το πιο πι­θα­νό εί­ναι να δεί­τε χα­ρα­κτή­ρες χω­ρίς νόη­μα.

Ψάχνοντας την ελπίδα

Κάθε ημέρα που περνάει, ζητά και μεγαλύτερη προσπάθεια για να την αντιμετωπίσω. Δε θέλω να χάσω το κουράγιο μου, αλλά όσο ο καιρός προχωρά, όλο και πιο δύσκολα εντοπίζω την ελπίδα, στην σκοτεινή γωνιά που κρύφθηκε...
Ακόμα πιο πολύ σκιάζομαι, αν θέλει απ' τη ματιά μου να κρυφτεί παρά ότι κρύφτηκε για να γλυτώσει από την μιζέρια, που 'χει νοτίσει τα όνειρα μας.

Απορώ...

Μη θαρρεί πως γέρασε;
Πως ξεθώριασε η θωριά της το πόθο μου για 'κείνη;
Πως οι ρυτίδες πάνω της κλαδέψαν την ορμή μου;
Πως με κούρασε η αναμονή να ζωντανέψει τις υποσχέσεις της;

Απολογισμός

Οι επιλογές στο πάτο του ξεροπήγαδου στεγνώσαν.

Πρέπει να χρησιμοποιήσω την λάσπη που πετάνε γύρω απλόχερα, οι φελλοί της ιστορίας και τα περιφερόμενα φερέφωνα, για να προσπαθήσω να αναστηλώσω στα συντρίμμια τους τις ελπίδες. Ξανά.

Μέχρι να έρθει ο επόμενος, σωτήρας-καταστροφέας, να μου ξαναμάθει με νέα παθήματα, πόσο ωραία ήταν τα όνειρα που έκανα, γκρεμίζοντας τα τακτικά, μπροστά στα μάτια των ανθρώπων που αγαπώ.

Θα κάτσω πάλι ανήμπορος να επιθεωρώ, τα κοράκια να τσιμπολογούν τη σάρκα μου, ευτυχισμένος που δεν θα μου τις φάνε όλες. Καταδικασμένος με τη θέληση μου, αλυσοδεμένος Προμηθέας, θα ανανεώσω τις σάρκες μου για να τις προσφέρω και πάλι, άχρηστη θυσία στους θεούς της απληστίας.

Θα ντύσω τον πόνο τον βουβό, στα τραγούδια που αγάπησα και θα κεράσω τη συνείδηση μου φθηνή ρετσίνα, να μουδιάζει, να κοιμάται μαζί μου, τις νύχτες που μου έμειναν να φορτωθώ στο κρεβάτι μου.

Πόσο λυπηρό κατάντησε το φθινόπωρο της ζωής μου!

Πόσο φοβάμαι τη στιγμή που κάνοντας ταμείο, θα βγω λειψός να παραδώσω.

Τον καιρό που στέγνωσαν πάνω μου, τα ψέμματα που αποφάσισα να πιστέψω δεν μου 'μεινε άλλο πια να περιμένω, παρά τη βροχή να τρέξει στα μάγουλα μου, ώστε να έχω πάτημα να λέω: δεν κλαίω παιδί μου! βροχή είναι, θα περάσει...

Αν το πιστέψω εγώ, μπορεί να τον ξεγελάσω και αυτόν...

Άλλωστε και εγώ για έξυπνος περνιόμουν!

Πως τα πίστεψα σαν ήταν ο καιρός μου;

Τα παπαγαλάκια

Δείξε μας μεγάλη εγκυκλοπαίδεια πως μοιάζουν οι παπαγάλοι!

Αγαπόρνις η κοκκινοκέφαλη (Agapornis roseicollis)

Διαφώτισε μας μεγάλε δάσκαλε, Μανόλη Τριανταφυλλίδη τι σημαίνει μεταφορικά ο παπαγάλος:

[...] 2. (μτφ.) άνθρωπος φλύαρος, που επαναλαμβάνει άκριτα τα λόγια άλλων ή που αποστηθίζει μηχανικά κτ. (κείμενο κτλ.) χωρίς να το κατανοεί ή να το αφομοιώνει: Eίναι πολύ καλός μαθητής, δεν είναι ~. παπαγαλάκι το YΠOKOP. [1: αντδ. < ιταλ. pappagallo -ς < μσν. παπαγάς (παρετυμ. gallo `κόκορας΄) < αραβ. babagā· 2: σημδ. ιταλ. pappagallo]